niet aan denken maar rustig ademhalen
en staren, in een digitaal universum
noem het afleiding, getemd landschap,
glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt
dan dat wiegen, die zachte deining
die naden in het glanzende spoor
die vruchteloze poging elk oog af te wenden,
de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen
noem het verleiding, openbare vervoering
of noem het lust, lonkend tussen de rails
Zachtjes drijven de eerst gevallen blaadjes naar links
de wind, de oude lente is tijdelijk het spreken verleerd
riet buigt moeizaam, tegenlicht weerspiegelt, verblindt zwijgzaam
zielloos glinstert een zilveren spoor door het water
als een volwassen waterhoen
even met zijn feloranje snavel de waterkant zoent
Hij kijkt niet naar mij, laat mij daar
alleen bij jou.
Er rust een vlinder op je spoor
ogen die het zwartste strelen
haar vleugels in je zij
voor een seconde
denk ik
dat ik een vlinder ben
maar mijn pootjes dragen
blauwe stopcontacten
ik hip wat rond
drink water
weet dat april zich zal
herhalen.
de nacht kent begin
noch grenzen
hij overvalt je
als een trage trein
je indommelt
en inspiratie steelt
het spoor heeft geen einde
de tunnel graaft zichzelf
het verleden draaft vooruit
en toch
het hoofd moet uit de armen
wat je lief is houdt je wakker
Waar plaats je de vrouw met lijfgeur in het paradijs?
Alvast niet in de trein, ze stoot me aan.
De hemel keert zich om in mijn hoofd.
Ik staar naar de studente met de spelende tong.
Voor de grijsaard, met gehoorapparaat,
naast haar is vast niet alles roze.
zie de avond
balt zijn vuisten
jij vecht
en ik vang
het ruisen van engelen
die door dit maaiveld
lopen we moeten blijven lopen
laat een spoor van bomen na
tegen het dunner worden van de lucht
kan ik niet helpen – schiet ik oeverloos tekort
zie de avond
stolt zijn duister
jij vocht
en ik ving
het lekken van jouw
mergpapieren gezicht
laat me je stelpen
ik draag je naam en leg je neer
in dit slapeloos gedicht
met de herinnering
aan ruimte
maar te licht
voor de zalvende woorden
van een dwalende god
haar kleding is van glas
ze draagt een gouden masker
op haar zwerftocht door de stad
elke hoek die stoot aan het gewaad
geeft barsten en scheuren diep
splinters dringen in haar huid
ze voelt de sneden niet
en trekt een spoor van bloed
de brave burger spreekt er schande van
de wolven van de stad ruiken prooi
volgen haar totdat ze valt
struikelend over eigen voeten
dan rukken zij het masker af
besmeuren en onteren wat niets
dan kinderlijke onschuld was
de sneeuw, nog witter dan het
papier dat ligt te wachten
op een weergave
in woorden, geen zon
verblindend laag om wit
nog witter te maken
een hazensprong of spoor
niet te beschrijven
de achterlopers gelijk
in vlucht
we hebben de heer S. reeds
uit de doeken gedaan
dat wij na een grondig onderzoek
de oorzaak van zijn depressiviteit
verband houdend met zijn maag
en darmkanaalproblematiek
op het spoor zijn gekomen
meneer blijkt in een vorig leven
en wel in de vroege middeleeuwen
te zijn veroordeeld tot plaatsneming
op de punt van een staak
ingesmeerd met een gladde substantie
om het zakken te bevorderen
kortom, we hebben een lange weg te gaan
in de eerstvolgende sessie
wordt de behandelingsstrategie bepaald
aan de hand van het stappenplan
zoals beschreven in mijn boek
Een pijnlijke geschiedenis
uiteraard na contante betaling
vooraf, inmiddels voldaan
graag een kopie van het verslag
voor de afwezigen
we ontwaakten pas toen de portieren sloegen
de weg liep langs een suizend spoor
we zongen met de dingen mee
de nieuwe stad sloeg om ons heen en keek
wij waren wel bijzonder mooi
met al die duizelingen
ook die dag ben ik gezond geboren
terwijl jij naast me altijd al bestond
Recente reacties