Resultaten voor het trefwoord spel

blunderlichaam – jessica bakker

Jammermannen rammen
storm dronken winter worst
in mijn apparaat

maar ja, ik droom
oranje bitter perzik naakt
van geur nacht sap

vrij dan vogel
land aan schoonheid

lust je
geen prachtpaar waar
ik melk uit schenk

kus jouw licht spel
met je blik
op mijn roodborst
toe lik deze roos van vlees

spuit mijn verdriet mooi vol
kaap haar, zeg maar
slaap blauwoogje

je kan me wat – andrea herwegen

niet zomaar ineens
zin in moord en doodslag

koken doet het
al een tijd

wat natuurlijk
figuurlijk en relatief

maar laten we
niet weglopen

hete brij vreten
zonder gebed

heilig is een strijd
onze vrijheid een spel

we lopen op de maat
dansen naar de koning

zijn pijpen haar vader
moeder kent rust

met vlag en wimpel
gezakt voor oranjegevoel

kleine fuga – kees klok

Contrapunten verpakt in een spel
dat eerder licht en kleur

dan keurslijf doet vermoeden
net van onderhuidse zenuwdraden

leidend naar oor en oog van
dove en blinde gelovigen

in aanbidding voor wat verondersteld
maar nooit ervaren werd

ontstaan uit onverklaarde genialiteit
breekbare, onzegbare schoonheid

op het vel voelbare resonantie
van een wegstervend slotakkoord.

huis de beurs – jan holtman

hier draait nog verlicht
in een vitrinekast
appelgebak

draagt de kelner
nog een schort

speelt de pianist
geen spel, is het

tafeltje van Poesjkin
gereserveerd

ansichtkaart – robert kruzdlo

een baai vol bootjes, zeewit
-te snorren ploegen voort

waaiers zeewater, pauwenveren
kleuren glijden langs de rotsen

dobbert een blank blote kont
achter een zwemmershoofd

niemand speelt hier een hoofdrol
het is een al spel

in mijn hoofd wordt
in een flits alles bepaald

verhalen zonder een ik
dat zal hij bedoelen

veel lawaai en geronk
van heel veel woorden

ongeletterd blijf ik
taal gerangschikt dom

niemand weet waarom.

over de grens – jan theuninck

over de grens - jan theuninck

aanlokkelijk is
het grensgebied
er blijven hangen
in de grijze zone
het spel gadeslaan
van heen en weer
zien hoe ijdelheid
en macht
hen opjaagt
tot ver
over de grens…

klokkenspel – philippe diepvents

“Mannen lopen altijd achter hun klokkenspel aan,”
zei ze fronsend en wereldwijs in haar knapperige tongval.

Ik niet, liefje, ik niet.
Of beter: ik wel
Maar het spelen leidt me naar jou. Alleen naar jou. Naar de pionnen en dobbelstenen verborgen in je jurkje. Naar het speelbord dat jij etaleert en dat zich geurig aan me opdringt wanneer ik mijn ogen sluit.

Ik heb de regels goed gelezen en wil me met plezier ernaar buigen zonder gekruiste vingers achter mijn rug. Vakje per vakje vooruit. Het kost me geen moeite, echt niet, of toch niet veel. Spel mét grenzen, deze keer. Ga niet opnieuw langs start, om de gevangenis te vermijden. Jij bent het die elke schoonheidswedstrijd wint.

“Ook als ik oud ben en verlept en mijn lijf zich door de artritis niet meer zo soepel buigen kan?”, snoefde ze argwanend.

Natuurlijk, liefje, natuurlijk. Voor alle leeftijden, zo staat er op mijn doos. En trouwens, wie tegen kleuters speelt, geraakt al gauw verveeld van al dat winnen en gejengel.

“Ook als het leven zwaar weegt, zoals het onvermijdelijk wel eens zal doen? Als de spontane speelsheid ons geleidelijk of tijdelijk dreigt te ontglippen? Als het speelgoed even aan de kant geschoven dient om serieuzere zaken ter wille te zijn en we mekaar niet meer op onze wenken kunnen bedienen?”

Ook dan, liefje, ook dan. Ik speel misschien gretig en vol vuur, maar niet zonder geduld, bedachtzaamheid of alleen maar om te winnen.

“Dan is het goed.”, monkellachte ze me toe en herschikte uitnodigend haar pionnen.

“Zo lang,” aarzelde ik, omdat onzekerheid de meest charmante zwakheid is, omdat de waarheid vage randjes heeft, “zo lang… Zo lang je me maar niet te veel beurten doet overslaan.”

En toen, toen zat het spel op de wagen.

sentimental journey – jan zwaaneveld

Hier, in dit zwijgzame dorp, ben je geboren
terwijl levens doorgingen of er niets was gebeurd,
iets wat later wel anders zou worden.

Je leerde hier lopen en lezen, gitaarspelen,
alcohol drinken en je fatsoenlijk te gedragen, iets
waarvan je veel hinder zou ondervinden

toen er meisjes in het spel kwamen en je dat
spel helemaal niet bleek te begrijpen. In de schuur
met die hoge schoorsteen repeteerde je

met de punkband waarin ook W. en H. speelden
die allebei te vroeg zijn doodgegaan. Voor de deur
van de kroeg tongzoende je voor het eerst met A.

en daar, in die kleine woonboot, vond zij haar man
met een vuilniszak over zijn hoofd.
Wat valt er nog meer te zeggen?

Onder de kastanjes bij de kerk ligt je vader,
op wie je meer bent gaan lijken dan je lief is. En dat
het leek of levens hier doorgingen,

maar dat je het niet meer hebt afgewacht.

aankomstblues – hans van willigenburg

Je stapt uit het vliegtuig en ziet om je heen
een landingsbaan, vliegtuigtypen,
reclames, lichtkranten
van dezelfde orde.
De onderhuidse mededeling is dat je,
ongeacht het hotel waar je terechtkomt
en de berovingen, hartstochten,
misverstanden en verspilde uren
waar je onderdeel van zult worden,
in hetzelfde spel bent blijven hangen
met dezelfde strafpunten en beloningen
van een hoogstens wat ander gehalte,
maar in de warmte of de kou of de gure wind
van de buitenlucht van het buitenland
waar je in de schaduw van de hal mee kennismaakt,
gaat dat andere gehalte verloren,
zeker als je jezelf vervolgens tegenkomt in de spiegeling
van de paspoortbalie of de winkelruit van een tax-free
verdwijnt je laatste restje hoop op nieuwe levens
al vrijwel meteen
of anders, even later,
als de vliegtuigmaaltijd na hobbelt in je spijsverteringskanaal
en je, handen in de zij, een scheet laat bij de transportband.

moeder – b. vogels

ze doet niet meer mee
bekijkt het spel vanop afstand

toen had ze nog kinderen om handen
om te zoeken in alle hoekjes
en al wie niet weg was
was gezien

nu horen we haar voorbijgaan
zonder af te tellen

en haar ogen vertellen
ik kom