Een zooitje vlinders
op de bodem van mijn buik.
Kleine martelaars
met een doorschijnend hart.
Doop ik mezelf in hun bloed
als een visser en soldaat.
Besmeur ik oneindig het bootje
gemaakt van stro.
Een zooitje vlinders
op de bodem van mijn buik.
Kleine martelaars
met een doorschijnend hart.
Doop ik mezelf in hun bloed
als een visser en soldaat.
Besmeur ik oneindig het bootje
gemaakt van stro.
hij heeft alles
ogen van parfum
het lichaam van praline
hij kan harten vullen
het debiet opjagen
in aders en behagen
maar hij is soldaat gemaakt
weer tot vlees gemaald
zo zonder naam ligt hij daar
Vandaag slaagt het kind er nog één keer in
zijn wonden te slaan in hoog sluipend gras
hij is een soldaat, schreeuwt wat
lager dan zijn broer, het onnozele kleintje
Het geweer is van vurenhout, onder zijn
neus een blikje Cola Light
beter dan verrotte tanden als je oud bent
zegt moeder, zij drinkt de Viva
Hij schiet wat in het rond, maar er is niemand
die antwoordt, schuimbekkend crepeert
tussen kindergelach en vlechtende meisjes
Hij slaat in het gras, er springt een gifgroene
kikker omhoog duikt in de vijver
hij smijt zijn geweer naar hem toe
Er drijft een oorlogschip tussen de gele lissen
vader pompt een oranje bal naar de kloten
Ze beginnen, roept hij.
wat moet ik
beginnen met
een soldaat
die pas van
vrede droomt
als hij op het
slagveld staat
Omstreeks vijf over twaalf
toen de geit al door de voorruit vloog
dronk de soldaat
uit het aan diggelen geslagen glas
zijn allerlaatste druppel
bloed
Stapsgewijs
als een mechanisch uurwerk
ging hij over lijken
raakte daarbij
gestationeerd
langs
de achterzijde
van een kunstgalerij
Daar stokte zijn vechtlust
schokt onrustig
met ooglap opgelapt
zijn Entartete Geit
dit is geen gedicht, maar een woordgebied
zoek hier niets van waarde of wat je niet wist
of het zouden deze vijf dingen moeten zijn:
ik ben nooit soldaat geweest
ook niet in een vorig leven
mijn diepste wens heb ik gedacht
op een kvittelchen, stopte het in de klaagmuur;
ik weet niet wat ik wenste
van oude foto’s speel ik de gezichten na
voel hoe het is om te denken dat ik voel
hoe het is om vanuit kleur zwart-wit te zijn
soms denk ik aan mensen die ik vergat
aan het open raam zag ik hoe alles
verdween in de nachtmond van de wereld
iets weerhield me om te gaan
Recente reacties