de nacht kent begin
noch grenzen
hij overvalt je
als een trage trein
je indommelt
en inspiratie steelt
het spoor heeft geen einde
de tunnel graaft zichzelf
het verleden draaft vooruit
en toch
het hoofd moet uit de armen
wat je lief is houdt je wakker
Een grote overhangende rots
daaronder het kamp voor de komende dagen
uitzicht op de steile heuvels
bekleed met groen
laaghangende wolken
hout verzamelen
het vuur
dat niet meer uit zal gaan
onder ons de grensrivier
waar de smokkelaars
met de contrabande op hun rug
de trappen des doods beklommen
het natte hout eerst drogen
houtskool om te roosteren
grote blokken voor de nacht
de werkplaats van Vulcanus
regenwater sijpelt door de rotsen
daags omhoog voor voorraad
hout
het ritme van de dag
ons venster op de wereld
klein maar oh zo weids
de geluiden
geuren
de laatste voettocht
ontregeld
als de tienduizend
naar de bewoonde wereld
de snelweg gaat te hard
in de stad klinkt het alsof
ik weer kan horen
ik moest denken aan de dag
toen we een klapband hadden op de snelweg
(het was voor beiden onze eerste lekke band)
het verkeer vloog ons voorbij en de wind
rukte aan ons haar en we waren de wanhoop nabij
toen we het reservewiel ontdekten
met hernieuwde moed vertrokken we
waarna we hopeloos verdwaalden
(we bevonden ons nog in een tijd waar
iedereen dacht dat Orwell’s
1984 science fiction was)
het werd de ergste ruzie tot dan toe
niet die lekke band of dat verdwalen
maar dat we daarna zwegen
een paar uur lang
diep ongelukkig werd ik daarvan
daar moest ik nu aan denken,
aan die dag
dat was een mooie dag
Het is stil
alleen een krekel roert zich
wind trekt plooien in het meer
de overkant bestaat uit verschillende tinten zwart
met Noor op de veranda
naar de hemel kijken
de rest ligt al in bed
deed ik dat ook met papa
wie kan ik dat nog vragen
boven op de berg
de radiotoren met zijn rode licht
aan de hemel wat stoffige wolken
met papa naar de Rijn
achterop de brommer
op weg naar een krib
hij ging schilderen
verder één ster die
langzaam achter de heuvel verdwijnt
dat is de poolster
helder
als een baken moet zijn
alles is in rust
verder weg op de snelweg gaat het leven gewoon door
ze verveelt zich op de
achterbank en fantaseert
dat gele auto’s naar de
zon gaan blauwe zeewaarts
groene naar het bos en
grijze zoals die van
haar papa naar oma
Recente reacties