Zachtjes drijven de eerst gevallen blaadjes naar links
de wind, de oude lente is tijdelijk het spreken verleerd
riet buigt moeizaam, tegenlicht weerspiegelt, verblindt zwijgzaam
zielloos glinstert een zilveren spoor door het water
als een volwassen waterhoen
even met zijn feloranje snavel de waterkant zoent
Hij kijkt niet naar mij, laat mij daar
alleen bij jou.
er zit een roek onder de grond
een dode roek
hij moet zijn veren kwijt
en dat kan even duren
de kop met de snavel
wil ik voor een eeuwigheid
ik ben op zoek naar dode vogels
vogels zijn als goden
je ziet ze nooit verdwijnen
vogels zijn duurzaam
en van alle tijden
zelfs het ijstijdperk
werd overvleugeld
in de diepvries ligt een snip
met een knip komt zijn vlerk
in mijn levende verzameling
De tak veert vervaarlijk door maar
Je raakt niet in paniek
Je snavel streng ontspannen
naar voren gericht
De doornen groeien door
beschermen je nest
Een pier siddert tussen de pollen
Je snavel heb ik gerand je bek
Opengebrand, het rozige keel
Uit-gepikt uit het slobberige
schuim van je wateren gevist
Je keek niet eens bloedend toe
Alsof ik niet jou heb liefgehad
Het was een soort paringsdans
Maar zo verdomd asymetrisch.
Met ademende oren
schep ik gulzig naar het geluid.
Met gesloten ogen
vang ik het goud in mijn netvlies.
Heen en weer, op en neer
walst mijn hoofd, knikt mijn kin.
In een wasem van balsemend licht
staat een saxofonist.
Ik kijk nog eens goed:
daar staat een man met een zwaan.
Zijn lippen omhelzen haar zachte snavel
maar plots
gaat het bloed in haar nek rechtstaan
en wil zij wegvliegen, waarop hij haar
gouden vleugels steviger omklemt.
Hij slingert heen en weer onder haar geraas.
Rondom hen weerklinkt het beuken
van trommels en het geritsel van stokken.
Haar gezang wordt wilder, slaat over
en stuitert op en neer. Zijn handen
dartelen sneller tussen haar veren
en zijn tong breekt in haar bek.
Wanneer de laatste slag opensplijt
in stilte dooft de zwaan uit, haar hals
in zijn palmen.
Recente reacties