Resultaten voor het trefwoord sluier

onderbelicht – iniduo

ik hou van het geknepen licht dat niet alles onthult
van de sluier, de nevel, de hunkering
die nooit alle wensen vervult

ik vervaag
ik volg de schemer
die ’s ochtends het verlangen naar licht bedekt

die ’s avonds zweemt naar de diepte van duisternis
bloemen sluit, ogen opent
zich tot oneindige verten strekt

de schemer, die woorden in half beschenen wolken leest
maar nog genoeg onbesproken laat
voor het volle licht
dat niettemin het duister vreest

apocrief eutecticum – joost de jonge

boei mij boeheer, boei

Ik zie de dingen niet
Die de tijd achter zich liet
Noch de dingen die komen gaan.

Verpletter mijn verstand O oude wijze
Verbijster mijn geweten allerliefste
Muze van vertwijfeling, ’s werelds enige

Paarden dragen mensen die als paarden zijn
Vrouwen nemen mannen die vrouwen mennen
En als dan het paard onrustig draaft door de nacht
Ment de oude wijze de zegen van verstandsverbijstering

Die verwijlt in het Oerlicht onaangetast
Die verruilt gedachten voor zegeningen
Die verruilt uitwaseming voor uitkristallisering

Ook al heeft oude wijze manieren, ’t is geen vorm
Vermaak je gerust wildebras, maar
Je moet mij niet verloenen
Wijl hij verpoosde in de voorhof van wildvang

Wij wijzen naar godsvrucht
Hoe ook zullen zij uitvloeien
Die vreesden en dwaalden
Hovaardig, verbijsterd, dat ik niet besta
Verbeus zonder houvast
Het zoetgevooisde failliet van verbositeit

boei mij boeheer, boei

Jij ziet de dingen wel
Ook onder de sluier van een vaarwel
Evenknie van Euterpe

demente wijsheid – rianne oosterom

Geluk?
Daar is het leven niet voor
zei ze tegen het huis
en tegen de papegaai
bezaaid met rimpels
in de stoel van eenzaamheid

Wat ze was?
Een onleesbare blik
met vergeten ogen
in een sluier van sigarettenrook

Geluk?
vervolgde ze: dat is niet de bestemming
Verlang niet
Dorst niet
Anders ben je veroordeeld tot
eeuwige teleurstelling

De bestemming is
je kruis te dragen

En ik?
Ik heb geslikt en haar Mara genoemd

harteloos – jolies heij

zijn kloppende pik
tegen de ritssluiting

in haar
huist de man zonder hart
die haar de liefde ontzegde

voor hem zou ze haar gedichten opeten
haar schrijfhand afhakken
een sluier dragen
zijn geloftes drinken
in ruil voor zijn
vlees en bloed en sperma

heb het hart eens
denkt hij

op haar lippen het schuim
van de cappuccino

op zijn ziel
het eelt van de afwijzing

de sluier van gaia – stoney pete

Van de andere kant gezien
is waarheid illusie
en ja nee of misschien

Tussen liefde en ruzie
ligt een leeg land, louter
zee, strand en woestijn

De schepen zeilen er
op jouw adem
in het licht van jouw ogen

Niemand daar vademt jou
Mijn vader is hun conclusie
Ze doden in zijn naam

Zijn woede was hun onweer
Hun wereld is nu woest
en ledig

Maar onder een rode maan
kus ik je
en daar komt de zon weer