ik hou van het geknepen licht dat niet alles onthult
van de sluier, de nevel, de hunkering
die nooit alle wensen vervult
ik vervaag
ik volg de schemer
die ’s ochtends het verlangen naar licht bedekt
die ’s avonds zweemt naar de diepte van duisternis
bloemen sluit, ogen opent
zich tot oneindige verten strekt
de schemer, die woorden in half beschenen wolken leest
maar nog genoeg onbesproken laat
voor het volle licht
dat niettemin het duister vreest
boei mij boeheer, boei
Ik zie de dingen niet
Die de tijd achter zich liet
Noch de dingen die komen gaan.
Verpletter mijn verstand O oude wijze
Verbijster mijn geweten allerliefste
Muze van vertwijfeling, ’s werelds enige
Paarden dragen mensen die als paarden zijn
Vrouwen nemen mannen die vrouwen mennen
En als dan het paard onrustig draaft door de nacht
Ment de oude wijze de zegen van verstandsverbijstering
Die verwijlt in het Oerlicht onaangetast
Die verruilt gedachten voor zegeningen
Die verruilt uitwaseming voor uitkristallisering
Ook al heeft oude wijze manieren, ’t is geen vorm
Vermaak je gerust wildebras, maar
Je moet mij niet verloenen
Wijl hij verpoosde in de voorhof van wildvang
Wij wijzen naar godsvrucht
Hoe ook zullen zij uitvloeien
Die vreesden en dwaalden
Hovaardig, verbijsterd, dat ik niet besta
Verbeus zonder houvast
Het zoetgevooisde failliet van verbositeit
boei mij boeheer, boei
Jij ziet de dingen wel
Ook onder de sluier van een vaarwel
Evenknie van Euterpe
ellende begint
met een tip
van de sluier
kijk dit jaar
maar nergens naar
Geluk?
Daar is het leven niet voor
zei ze tegen het huis
en tegen de papegaai
bezaaid met rimpels
in de stoel van eenzaamheid
Wat ze was?
Een onleesbare blik
met vergeten ogen
in een sluier van sigarettenrook
Geluk?
vervolgde ze: dat is niet de bestemming
Verlang niet
Dorst niet
Anders ben je veroordeeld tot
eeuwige teleurstelling
De bestemming is
je kruis te dragen
En ik?
Ik heb geslikt en haar Mara genoemd
zijn kloppende pik
tegen de ritssluiting
in haar
huist de man zonder hart
die haar de liefde ontzegde
voor hem zou ze haar gedichten opeten
haar schrijfhand afhakken
een sluier dragen
zijn geloftes drinken
in ruil voor zijn
vlees en bloed en sperma
heb het hart eens
denkt hij
op haar lippen het schuim
van de cappuccino
op zijn ziel
het eelt van de afwijzing
Van de andere kant gezien
is waarheid illusie
en ja nee of misschien
Tussen liefde en ruzie
ligt een leeg land, louter
zee, strand en woestijn
De schepen zeilen er
op jouw adem
in het licht van jouw ogen
Niemand daar vademt jou
Mijn vader is hun conclusie
Ze doden in zijn naam
Zijn woede was hun onweer
Hun wereld is nu woest
en ledig
Maar onder een rode maan
kus ik je
en daar komt de zon weer
Zo vlak en wit
de muren strak
spraken zij
moderne flat
het ledikant
en de sprei
de wieg en
de kier in
de sluier.
Recente reacties