Stap uit de malle molen
je zit erin
je laat je koeioneren
bang je gezin te verliezen
bang je schulden niet meer te kunnen aflossen
je belast jezelf te veel
verwijt je partner
kan geen kant op
terwijl je te veel druk krijgt van buitenaf
sta eens stil
en loop opnieuw in de maat
Resultaten voor het trefwoord schuld
Ook ik ben bang voor de dood.
Ik zou je nooit willen verliezen.
Hadden we maar het eeuwige leven.
Ook ik heb het moeilijk.
Ik zou willen dat ik je kon helpen.
Iets doen dat de pijn stopt.
Ook ik leef in problemen.
Ik zou willen dat ik meer geld had.
Iets doen dat de schuld verdwijnt.
Ook ik ga gewoon door.
Ik geef niet op en blijf volhouden.
Alles kan maar een keer gebeuren.
Het gaat om de liefde.
Het gaat om vertrouwen.
Voor Sanna
Een eenmansactie met niet zelden
Een vrouw aan ’t roer, van belang te melden.
In plaats van de volle hand
Slechts een vinger of snorrend materieel.
Alleen, maar nooit voor lang.
Blijft het bij een enkele gast?
Of komt er een stel of meer aan te pas.
Locatie-keuze nooit honkvast.
De Brit noemt het choking the monkey.
Of iets met een one-eyed snake.
Gek op beesten altijd geweest.
Fransen termen voor die het weet.
We delen ons enthousiasme met de wereld.
Voor een film, nieuwe liefde via alle media.
Een luchtig rukje gelukkig met stille schuld bevlekt.
Hoe oud ben je nou?
Inmiddels zou je toch moeten weten welke vrouwen
je wel en welke wijven je niet aan je lijf wilt hebben?
Hier heb ik er één voor je: eigen schuld, dikke bult.
Op je hoofd dus; niet in je broek. Als je zo doorgaat,
kun je het schudden. Kissy-kissy bye-bye. Zwaai zwaai.
Mij treft geen blaam,
want mijn bestaan
werd in den aanvang al beschreven;
maar ik versleet
en overleed
en heb mijn naam
tesaam met schuld en boetekleed
weer aan Hem teruggegeven.
Laat ik zeggen dat mijn centrum
de ellende van de wereld aan zich
bindt en dat het buitenikse ego
ander heet en dat die ander geen
oog heeft voor wat in het centrum
van de binder van pijn, de vinder
& zoeker van zinnen waarin alles
verzamelt wat dit leven heelt
dat schuld iets is wat nooit
kan worden afgelost – waaar zou
ik zijn zonder mijn verwijten –
en laat ik het niet horen dat
jij ook wel iets hebt mee gemaakt
vroeger, in jouw jeugd.
Ik heb een heel deel, half deel, van mijn stem
teruggevonden, een luchtkoker waar oude en
nieuwe noten, tonen, klanken, zinnen, woorden,
melodieën door naar buiten stromen, een stuk
van mijn luchtpijp dat al die jaren afgeknepen
was, waar niets uit tevoorschijn mocht komen.
Horen jullie die hoge C terwijl ik dit schrijf?
Ik was er bijna! Wie had dat ooit gedacht?!
Nu kan ik niet meer stoppen met zingen en
herken ik mijzelf niet meer, of liever gezegd:
ik herken mijzelf na zo’n 32 jaar weer terug.
Er kriebelt zelfs een dikke giechel in mijn keel
die mij vertelt dat ik wel degelijk ooit een meisje
en alle dagen vrolijk ben geweest, en dat is een
zegen.
Dat wilde ik jullie even laten weten, intellectuele
broers, zusters, vadervrouwen van deze wereld
die nog steeds denken te kunnen beweren dat
één zinnetje van een uitermate luie donder
(René Descartes, ja. Dat luie sekreet, die in z’n
bed liggen ruftende, slome pijproker) ons bestaan
op aarde bepaalt. Wat Een Goeie Grap. Want
Verlichting, dat is een hoofd op sterk water.
Uiteraard ja.
Misschien dat we dan volgende keer van plaats
kunnen wisselen en jullie je als tweejarige laten
afranselen, vastbinden, uithongeren, betasten;
je op je vierde zo bruut laten verkrachten dat
niemand tegen je wil zeggen hoe erg dat voor
je is geweest; op je vijfde je vader chronisch
ziek zien worden; op je zevende te horen krijgen
dat papa’s ziekte nu ook in jullie lichaam huist
en op je achtste, met je knuffelbeesten en
kleurblok op schoot, aan de zijde van je vader’s
dialysestoel af kunnen vragen waar jullie, als
jullie later groot en ziek zijn, die twee dikke
naalden zullen laten plaatsen, in jullie dijbeen of
in jullie arm, want de huid op een vrouwenarm is
dun en als zo’n shunt te vaak geprikt wordt, kan
het voorkomen dat dialyse niet meer mogelijk is
omdat de naalden niet meer houden en als
nierpatiënt ben je zonder dialyse binnen een week
dood.
Misschien dat het vooruitzicht van aan een
machine gekluisterd; door een pompje en een
vezelachtige kunstnier in leven gehouden
worden jullie idee van plezier is. Jullie hadden
niet meer nodig dan jullie gedachten, toch?
Een lichaam, dat is maar iets vies. Daarom mag
je blijkbaar als volwassene zomaar een kind te
grazen nemen. Had ik maar niet met een mond,
een kut en een paar nieren geboren moeten
worden. Eigen schuld, dikke bult, zullen we maar
zeggen. Die ziekte heb ik overigens overboord
gegooid. Wie hem wil, mag hem hebben.
Mijn zegen heb je.
Er lopen kloven over je voorhoofd en ze druppelen
vertraagd langs je slaap naar beneden, één ooghoek
meeslepend in hun val. Het leven elixert op den duur,
maar daar kon ik vroeger al niks mee.
De schors schilfert van gedroogde kerven in je huid
en je ruikt sterker naar de dood, dan ooit.
Hoe ooit ruikt herinnering? Als een grot vol vleermuizen?
Een rottende hoop vernederingen, een ravenmoeder?
Met een blik in je heldere oog ontdek ik nog net het land
dat je voor me verborgen hield, de bomen die reiken
tot waar je gedachten zweven op de leegte, het kind,
van geen schuld bewust.
We aten versgebakken schuld
het zwartgeblakerd spek
verstrooid over de boeteborden
de pan bleek onverbiddelijk
en mij compleet de baas
gelijk mijn vaders ladenkast
met boekjes vol van zonden
dank u voor deze spijze
kreeg plotseling meer diepgang
Koning Kanker de schuld geven
van het feit dat je geboren bent.
Alsof je niet ooit vanzelf sterft.
Daar heb je geen kanker voor nodig.
Iemand heeft mij een diagnose gegeven,
een doodsvonnis voor een meisje van zeven.
Daar legde ik mij schreeuwend bij neer,
maar ik had natuurlijk moeten blijven leven,
deze kans lachend aan moeten pakken
om de longen uit mijn lijf te geeuwen:
Steek die zogenaamde ziekte in je hol
en stort je in je eigen graf!
Recente reacties