de IJssel verdrinkt in regenwater en
er groeien paddenstoelen op mijn hoofd,
slakken kruipen langs mijn benen, de mussen
dragen reddingsvesten en kleumen op de nok
van het dak, op het dorpsplein spoelen de klanten
bij de haringkar weg; ik blaas mijn rubberboot
op en laad de honden in, voorts een kist met
voedsel, een paraplu en zuidwester en extra
schoenen die ik ook kan gebruiken als hoosblik
of roeispaan; het regent nu al twee maanden
zonder waarschuwing vooraf en de lucht
is nog grijs; volgens mij is God
een klimaatscepticus
Resultaten voor het trefwoord schoenen
Staande aan de rand
kijk ik langs de punt van
mijn schoenen
naar de afgrond
onder mij
In het zwart dat
mijn gedachten
nadert,
een oase van rust
wil ik niets liever
dan me storten in
het onbekende
Liefste,
vaarwel
treur niet
treur wel
Staande aan de rand
schuifel ik dichterbij
ik kon het niet
want de ware afgrond
dat ben jij
deze afgrond heeft zich
al genesteld
dieper
en dieper
en dieper val ik
al
in mij
Ik kon het wel
Ik kon het niet
Liefste, treur niet
voor Diana H.
De laatste keer dat ik het voor me zag – een reden, een doel – kan ik niet
meer terughalen.
Ik moet toen nog plannen hebben gehad en opdrachten die uit die
plannen voortvloeiden.
Er zullen destijds nog emoties in het spel zijn geweest bij slagen en falen.
Ik vermoed dat ik meerdere malen een slag sloeg en bepaalde
bloedlichaampjes dansten.
Er waren vast en zeker mallen van dramatiek waarin ik verdween of tegen vocht.
Er was zonder enige twijfel een gelijk of een droom die niemand zag en ik meende
te zien.
Ik kan ook mijn stappen niet meer terughalen, maar ik durf te wedden: ze
gingen gezwind.
En de woorden die ik sprak leken vast op gympen die bezig waren een pad te pletten.
Echt weten doe ik het niet meer, maar ik weet toch dat als ik tegen een muurtje leunde
ik dat toen als de opmaat zag naar een nieuw hoofdstuk naar enigerlei apotheose.
Dat ik dit allemaal meen te weten, is maar aan één ding te wijten: wat toen was is weg.
Als ik nu tegen een muurtje leun, kijk ik naar mijn schoenen en zijn alleen al de veters in
staat om me mezelf in veters te laten verliezen en mij zodoende af te leiden
van de hoofdzaak dat ik al jaren elke hoofdzaak feilloos ontleed en ontken.
Nagedacht worden
– liefst liefdevol –
en er een beetje
knap bijliggen
in een pak
passend bij het leven,
liggend met schoenen
aan van toen,
’t bovenste knoopje
van het overhemd
mag je wel vergeten,
de veters
in de schoenen
niet te strak.
twee strikjes
glanzen zwart
koket
achterop haar schoenen
dansen kan ze
voor geen meter
schoenen kopen
des te beter
prachtige kousen
daarin gestoken
perfect plaatje
tot na twee dansjes
een strikje losraakt
en quasi armoedig
richting dansvloer staart
over de betovering
Recente reacties