Ingesneeuwd en leliewit
ben ik zijn lijdend licht.
In dit ijzig labyrint
met immer vlekkende radiatoren
bewaakt hij sleutels in zijn slaap
en als er al een uitweg is
dan wil ik die niet vinden.
O ik bloedde wel, amazonestijl,
en alle broeders juichten.
Ingezeept en wel glip ik
de kale bidcel uit.
Hij sloft me dampend achterna,
werpt zijn schaduw
aan mijn schijnsel. Dit is het raam
waaraan wij staan. Dat is de dageraad.
waar draden van de schemering
de nacht gulzig binnenhalen
betovert even de hunkering,
en in het laatste schijnsel
kan ik misschien geloven
voor de nacht
weer ondoordringbaar wordt
dat het is zoals ze beloven
hetgeen er in mij woedt
door aanraking gevoed
geeft geen recht van bestaan,
niet in het duister
noch in het licht
daar onmogelijk verlangen
het ten gronde richt
wachten zal ik
de dagen kort
tot schemerzucht
belofte wordt
Recente reacties