ik val voor het licht dat op je schijnt
gebroken in het kristal van ogen
ik weet dat je in de verte verdwijnt
zonder mededogen
terwijl we over vlakke wegen zwerven
langs leven en een beetje dood
help me overeind, of lijm mijn scherven
mijn kus was jouw voetnoot
Ik kan zijn glimlach nu verbrijzelen.
‘Je hebt geluk,
de schijf is mooi gebroken,
er zijn geen scherven’.
Is dit een knieval?
Het ongeluk bij het ongeluk?
‘Over een jaar haal ik alles er weer uit:
de pinnen, de draad, de ring’.
Ik zie zijn tanden over de vloer rollen,
de gladde stoep, het roepen, het kermen.
‘Ik heb respect voor uw beroep,
voor het ontfermen’
en voel de pijn in mijn grimas.
Er ligt een kunstgebit op tafel
op het dressoir een scheve lamp
aan de muur een stille klok
een spannende dichte deur
Een korset over de leuning
ademt de vredige rust
van het voorbije moment
scherven op het aanrecht
Een koekje is onaangeraakt
de kosmos in een hokje
aangevuurd door waxinelicht
verpakt in flikkerend behang
Een krans aan het venster
een vaas, een vergeelde ansicht
een uitzicht, twee matte ogen.
hoe de oude in het najaar mint
de klank van scherven in de wind
gebroken flarden van een vorig leven
als vlinders aan het graf verkleven
zie hoe z’n hand gelaten rust
als een herfstblad
de steen zacht kust
de goden grijnzen
kijken zwijgend neer op mij
in stil verwijt
want zij houden enkel
van hen die jong sterven
opgejaagd en afgeleefd
in de spiegel vertellen lijnen
over verloren kansen
te lang gewacht
te weinig geleefd
te veel weggegooid
als een huidenge jurk
stroop ik mijn leven af
een glazen vogel vliegt door de kamer
valt voor mijn voeten stuk
Recente reacties