ik hou van het geknepen licht dat niet alles onthult
van de sluier, de nevel, de hunkering
die nooit alle wensen vervult
ik vervaag
ik volg de schemer
die ’s ochtends het verlangen naar licht bedekt
die ’s avonds zweemt naar de diepte van duisternis
bloemen sluit, ogen opent
zich tot oneindige verten strekt
de schemer, die woorden in half beschenen wolken leest
maar nog genoeg onbesproken laat
voor het volle licht
dat niettemin het duister vreest
Ik zou een deur in de zon willen zijn
met sneeuw op de stoep, aan het eind van een wintermiddag.
Daar zou ik het voorbijgaan zien van wandelaars, fietsers, licht, de tijd,
terwijl ik blijf staan met schemer binnen raakbereik,
het kraken horen van bevroren water, van mijn eigen hout in de kou
en het niet erg vinden dat ik krimp en het niet erg vinden dat ik kraak.
In de verte zou ik de voeten zien die thuiskomen bij mij,
traag van vertrouwen in mijn richting lopend.
Hen zou ik verwelkomen met mijn knop in hun hand.
Zij zouden mij openen en naar binnen stappen,
over de drempel naar mijn warme hart.
opgetogen gebaar bezorgt plaats om geluk te beproeven
Het geweten gedeisd houden door verbeelding
tastbare activiteiten verzonden door het leven
wordt ons ontnomen door de zondes van ons zijn
Ervaringen gewogen, openstaande keuzes
hoge ogen gooien
Ik wil niet wakker worden in jouw afkeer. Dat
is rotzooi in mijn ooghoeken. Zolang de nacht valt
blijft het stil tot de boem. Bodem, het scheelt een d.
Geen dag zo licht, hij zoekt de schemer op.
Soms is het druk bij je voeten, je schraapt
en geeft mij gewoon je wonden mee. Je boek
wordt niet gelezen en niemand verlaat je droom
om beelden uit te keren. Hollandse regen,
Hollandse handel, Hollands denken, keur
en keurigheid. Control alt delete.
dik waas van nevel omringt
het stoffelijke
het licht mag wachten
tot de tijd daar is
voor nu
is het schemer en
het mag bewaard
nog even plaats nemen
met zijn grijze baard
zijn omhulling als deken
van suikerspinnen
die mij omarmd.
Recente reacties