Het hijgen van de man die muren breekt
houdt wakker in de nacht. Het licht beroert,
dringt binnen. Schaduw geef ik voor het eerst.
Niet lang meer zal het duren eer ik bloot
gelegd hier sta en iedereen me ziet,
mijn vleugels uit zal slaan en stil blijf staan.
Met liefdevolle handen vraagt hij mij
te worden wie ik ben in ogen van
mijn meester schepper Michelangelo.
De slapen van mijn schedel schreeuwen moord
en brand. Haar silhouet draait in en om
een lijf dat vraagt naar meer. Gezond verstand
vervloekt haar geur, de kleur van blauwe ogen
die zoeken in de diepte maar er is
alleen de leegte die mij grijnzend groet.
Dan breekt de ochtend slaap en lopen wij
weer langzaam op de klippen van het keurslijf
waar nieuwe dag zijn maskers maakt en waar
wij lopen in de pas vergeten hoe
het was die dag in mei waar handen handen
beroerden, zachte huid ontbrandde in
mijn keel de adem stokte en jouw lach
naar binnen drong op zoek naar plaatsen waar
je blijven kon.
Recente reacties