Resultaten voor het trefwoord rusten

met de noorderzon – iniduo

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel
met de vrijheid van het lichaam
naar feesten van alledag
door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages
langs de stilte van het ommuurde bed
op de fiets, voorbij het uitdijende heelal
met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn
met het vliegend hert naar het land
van de timmerman, bij wie thuis de kastjes scheef hangen
van de onbekommerde, die de ogen sluit voor kwel
met de vrije wil, gevangen door verdrongen dwang
van degene die leest en schrijft
ergens komt
en nergens blijft
Laat het maar rusten, gewoon rusten

manke nachten – dio the cilany

nog één gelaarsde ronde

retegaaf regelen strakke biezenaren
streefdata voor nachtgespuis met wijdopen muilen
zo een nicht met neveneffecten analen klieft

daar staan ontriefde pederasten onpas te krassen
als raven hun veren laten vallen op de vlucht
naar het rulle nest leegt de man van draaimuziek
zorgvuldig bijeengeschraapte koralen in het aalmoeskabinet

het is te rusten

wij zijn juweel. heel even. – harry m.p. van de vijfeijke

Een zomerdag is op zijn zomerst en het prachtigste gedacht
als ik, geoefend zomerconsument, de dag laat rollen
als een niet te rollen zachte karmozijnen mat.
Hoe doe ik, anno heden, dat?
Ik wentel mij uit diepe slaap alsof ik
nachten nachten licht bewegend gleed.
Ik laat mijn blik gaan naar opzij, jouw ogenblik is die van mij.
Ik zie je opgeschort katoen, schuldjurk van de nacht, prachtpon.
Zeg geboorte, Venus, Botticelli, kom met mijn handen
vingerspitzend thuis, een reis voorbij.

Wij zijn juweel.

Heel even.
Het is dan pas half negen.

De klok rond is de mat ontrold.
Wij zijn zonbewerkt tot karmozijn
en rusten zacht.

gas terug – jelou

Geef mij gas terug, dan schakelen
we over naar schouderhoogte
waar het juk uitbeent

linoleumsnedes zijn scherper
en hangen beter
maar jouw verkalking oogt
mooier in fresco

Hoe zal ik je laten rusten als
het spijkertje niet past tussen
je bovenste nekwervels.