Zal ik haar schrijven morgen,
zeggen dat het toch niet lukt
dat ik gebukt ga onder zorgen
last van rijmdwang heb en als

ik buk dat ik dan de flarden
van een gedicht ruik in de wind?
Of zal ik aanbellen. Een rode bos
met rozen in mijn handen. Losjes

blozen. Stamelen over woorden
als “jij” en “de enige”. Of
zal ik schrijven dat het toch

niet lukt. Dat alles toch gewoon
blijft zwijgen. Dat dat juist dat,
dat dat geluk.