Resultaten voor de tag rest

quasimodo en een klokkenspel – maaike klaster

Vermoeiende vergevingsronde is dit. Jezelf vergeven voor de verkrachting van een ander, het toestaan daarvan, het kan, is nodig ook. Hoe willen wij anders zonder kleerscheuren bij elkaar komen en blijven? Het vergeven doet geen pijn; al dat andere wel. Na die vergeving ben je een heel stuk vrijer. Makkelijk ... »»»

kortsluiting – jos van daanen

Ik trek een regel over je rug, hals over kop, huid op huid. Wat doe ik? Smeer ik mijn vingerafdruk uit? Ga je vanavond overwegen om met mij…? Stroom tart de elementen. Diagrammen leggen je zwarte haar uit naar je dromen, je kussen verdwijnt, net als de kramp onder je ... »»»

rest van een mens – peter wullen

zocht je mij soms… – monique methorst

Alsof er iets te ritselen valt een laatste sierlijke flauwekrul het wisselen van huid in plaats de zon straal vergeten stopt een godganse wereld op het hoogtepunt van kijken en wat er ook stijgt… een wonder is het niet als ik ze zie vliegen zuiver uit de lucht gegrepen komt ... »»»

eindeloze leegte – willem van hees

Met reminiscentie aan Paul van Ostaijen Eindeloze leegte De bodemloze put van het leven Als het nu eens leuk was Kon ik ook genieten Als Nick en Simon wil ik zijn Tot de tijd stopt met tikken Dans ik verdwaald rond Het is alles wat mij rest In de ... »»»

* – walmzand

van onder en boven van links en rechts al mijn letters en woorden worden afgevoerd door de Cloaca Maxima hebben ze het vege lijf, het Cerebrum verlaten, stelt niets iets meer voor rest mij niets anders dan te dreggen in de beerput redden wat er te redden valt soms duikelt ... »»»

in limbo – bob elias

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar ... »»»

eenzaamheid – walmzand

ik wil de beschrijver van de eenzaamheid zijn van de onontgonnen gronden van het oerbos van de rotswoestijn van de zandvlakten van de tot chaos vervallen mensheid waar geen plaats is voor gevoelens liefde, haat, twist waar geen plaats is voor jou en mij waar daarentegen stilte is de wind ... »»»

de sprong – fred tak

de tragiek was dat hij zo van hoogte hield van dak tot goten torens bergen luchten ijl zijn leven lang al wilde hij niets horen van wat beneden lag te zwijgen schaduwen van brede vleugels zwaar en moeizaam slepend over zware grond voorbij de rand van deze wereld het daverend ... »»»

rozen en zweet – c.p. vincentius

Eens roken de rozen mensenwater en fleurden op in pis en mest. Mos bedekte al onze rieten daken; toonden sleet in sterfelijk bestaan. ’s Avonds stond werkkledij stokstijf bij ‘t voeteneinde van het alkoof. Elk kwartaal weekte sop het zweet, verloor ‘t goed vertrouwde stank. Alleen kop en handen aan ... »»»

Recente reacties

Robert Kruzdlo: Zou het gedicht willen herschrijven, toch...? Kruzdlorobert.com
Robert Kruzdlo Flow Teksten: Ja, nu ik het terug lees..., hier-en-daar valt er weer, alweer iets te schaven. kruzdlorobert.com
Manja Croiset: Beide en niet beiden. ...
Krishna: zegt:Ha, ja, het ligt natuurlijk voor de hand om het te lezen als een soort van ode aan mijn ...