Resultaten voor het trefwoord regenen

fictieve pesronages 1 – manja croiset

ze zijn er de gasten
een bloedeloos gesprek

zo te zien gaat het regenen
zegt iemand

een ander
ik was laatst op een begrafenis

het was gezellig
maar we moesten
maar weer eens gaan
druk weet je wel

we bellen nog
inderdaad is het gaan regenen
begrafenissen zullen ongetwijfeld
ook nog volgen

is dit het nou
vraag ik me af
kijkend naar de vuile glazen

helemaal geen afspraken
dan spreek je ook niemand
maar dan reken je daar niet op

in de pauze van een concert
vang ik een flard op
van een mij interessant lijkende
discussie

vergeef me mijn onbeschaamdheid
zeg ik hakkelend
maar ……….

de basis voor een nieuwe vriendschap is gelegd

time out – jan holtman

Als er time outs in de liefde
worden ingelast, kijk ik
zonder de lucht te zien
maar met voldoende
verbeeldingskracht
naar het papier waarop
het ongeacht het seizoen
zacht begint te regenen
 
 
zij
        wilde weg
                                        maar bleef
 
ik
      wilde dat
                                   ze ging

maar zweeg

terras 2 – bennie spekken

kleffe hitte van-
daag zegt de man

hij lacht zolang
de aandacht duurt

dan begint het
zacht te regenen

langzaam druipen
de maskers af

herfst – jacques santegu

Je mag nu terug rustig ziek zijn
je kan je nu ziek en gelukkig
optrekken aan de anderen
zelf bedlegerig of bekend met
lotgenoten van het slijm

Vroeger zat dat even anders
hoorde je niemand zeggen:
“ ik ben een beetje ziek ”
hoestte je een andere kant uit
boterde zomer gezondheid niet

Als het dagelijks regenen gaat
ontdooit de hang naar overgang
een gezonde zal een zieke
zijn gelijkenis plegend zijn

Allen samen zwak
staan de zieken sterker
dan de sterken samen
verzameld rond een eenzaam ziekenbed

waar kind was – kate s. kuipers

hangen stoelen met poten omhoog
op het tafelblad. zeven om precies te zijn
voor de stoelendans is dat een te veel
of om zakdoekjes op te leggen

schudden eiken hun schaduwen af
schrijven wortels zinnigheden
in diepe gaten liggen brieven dichtgeplakt
met natte wangen

rusten letters op onbegonnen stenen
zitten weer de laatsten gebeiteld
vooraan of het steeds maar de vraag is
wie er deze keer is blijft hangen

verstomt de aarde

loopt nacht door zwarte dagen
wil rouw haar randen onder nagels laten
zo, zonder hebben en houwen
is er iets

leger dan de klonterende stilte na
het snateren van opvliegende eenden

of

het geruststellend spijkeren van houten wallen
om gaten in de wolken
waaruit het licht begint te regenen