Resultaten voor het trefwoord regenboog

weerzien – iniduo

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan
blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling

zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot
de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd

gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen
gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien

aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer
een helix van ooit, gevangen in verloren wederkeer

onontgonnen wolken – pastuiven verkwil

vermist weer
droppels baden blaren
een gedachte
(angstzweet voor wat komt?)
in mijn hof
is het nochtans helder

soms
mis ik dat missen in mist

hoewel aan onklaarheid het land
lief ik de Grijze
Seid umschlungen, Millionen im Nebel
compagnon
hand in hand

stap vooruitverdrijf
en zie dan de zon
achter je een regenboog

wees niet bang

essay – robert kruzdlo

hoe dieper je graaft
herinnert het kinderoog
kan zelfs een microscoop
niet onthullen wat
te zien is in je brein

rede blind ogen zing
lang leve de wetenschap

ook computers helpen niet
om meer te zien dan
een FMRI regenboog
kleurige elektravelden
het kwantum trillen doet

stom blijft de mens
verliest de logica zijn kunst

klinkt er snaarmuziek
een onbekend deeltje God
een entropie botst
stil in mythe vangt

vlucht ik terug
in mijn logica
voordat niets meer overblijft
dan wat tussen uiterste blijft

– wat ik nog steeds bemin is
dat wij blijven kijken met
de ogen van een kind.

rust – marten visser

De flauwe grimas
verdwijnt even snel
als een waterige
regenboog

Was toch verleden
week dat de eerste mens
op de maan liep

En jij gister met lompe
verwoestende passen
mijn hart ontzielde

Zou ik dan morgen weer
de met onschuld besprenkelde
baby donshaartjes ruiken
en voelen

Weet ik dan wat ik
volgende week met mijn leven
heb gedaan

Vandaag geef ik de onmacht
samen met mijn lichaam
aan de rulle aarde
en vlij ik mij in de
welkome gedolven rust

tame impala – mattijs deraedt

De gouden echo door de grot
De oranje grot en hemelsblauwe lagune

De hoge dronken stem trilt nog na
Geen knijper te bespeuren op deze banden
Een stem als rook, grappige rook

Als een moderne sjamaan staat hij
Onder dit bijbels gewelf
De atmosfeer omarmt hem, geeft hem ruimte

Zijn lange gewaad mondt uit in tongen
Gulzige pythons die zwaar worden van het blauw
Tussen zijn haren weeft zich een band
Een regenboog, een vloeibare pijl

Ronde tanden in een kleine mond
Een zoemende wolk
Grote ogen, zacht gelaat, kleine kin

De gitaar rond zijn hals lost langzaam op
Zweeft weg

poolshoogte – b. vogels

onder mij suist de wereld
ruisend bewijs van stilte

ik daal in hoog gebladerte
gelaten als de regenboog
hoor zijn aanwezigheid niet

zo wezenlijk prijkt geluid
zo merkbaar klinkt de waarheid

ik ben er van op de hoogte

* – walmzand

in die tijd liep ik er
   met de schotel in mijn handen
   hoofdloos
   water zonder kracht

ik loop er nog
   hoofdloos, doelloos
   en het water
   heeft nog steeds geen kracht…

als een verzengende vuurbal
   wacht ik af
   achter jouw schaduw,
   die niet meer volgt

wij beiden
   hoofdloos en doelloos
   tot we gevonden worden
   aan het einde van de regenboog

aardbeving spanje – elize augustinus

Trilling van aarde
hartverscheurende klanken,
angst waait door de straten van Lorca.

Hunner geliefden
onder puin bedolven.

Vaarwel uitgeleide
naar ’t licht.

In ’t hemelblauwe
is een regenboog
gespannen over de stad.

het einde – bart pinnoo

Ongemerkt verdwijnt de reiziger achter de poolcirkel.
De vrees voor wat er achter zijn laatste adem schuilt
vermengt zich met de nevel over de fatale kloven.

De ijswind stuift poederijs achter de kap voor zijn gezicht.
De fijne kristallen op zijn wimpers frissen met prismatisch
geflonker even de herinnering aan de regenboog op.

Omdat in deze winter een kleurenpalet ontbreekt
kunnen er geen plannen meer gemaakt worden
en is het onmogelijk in een nieuwe lente te geloven.

Zijn zorgen gaan verdwijnen met het dovende noorderlicht
maar zijn bevroren waarnemingen vol liefde en blijdschap
zullen leven in de streling onder de vleugels van alle vogels.