Ze trok de gordijnen recht.
De snijdende communicatie, een radio door de dag.
Misschien zijn tomaten toch geen groente.
Uit medelijden verpulvert hij uienschillen vol onbegrip.
Als pratende katten tegen bolle zeilen.
Er is niets dat hij niet zou willen doen.
Fluistert zij voorzichtig tegen de wasmand.
Waarom de groentesoep koud stond te worden,
de kaarsjes al een half uur gedoofd waren,
het geluid van de tv uit stond.
Alleen in stilte hoor je pas hoe leeg het is.
In woede uitbarsten mag niet meer.
Daar kunnen de machomannen van Nederland niet tegen,
omdat ze dan ontmaskerd zullen worden als de Wizards of
Oz, als de miezerige schlemielen die zij in werkelijkheid
zijn. Op de radio zijn micropenis-dj’s aan het woord die
tegenwoordig niet veel meer kunnen dan heel hard om hun
eigen scheten lachen. Dat is knap, een scheet laten! Daar
wil het Nederlandse luistervolk meer van weten. Hoe doen
ze dat toch, iedere dag met zoveel plezier steeds meer van
zichzelf laten horen ten koste van al het muzikale talent dat
zich weken, maanden, jaren in het zweet heeft gewerkt voor
hun en ons vertier? Misschien hebben die dj’s zo lang in hun
Hilversumse studio, hun Glazen Huis opgesloten gezeten dat
zij het contact met de rest van de mensheid stukje bij beetje
zijn kwijt geraakt; dat zij in al hun volwassen onschuld zijn
gaan geloven dat muziek componeren, schrijven, opnemen,
spelen – met de wereld delen – vergelijkbaar is met een potje
ruften; dat het dus niet uitmaakt welke artiesten ten gehore
gebracht zullen worden, welke plaat er wordt gedraaid. Als
onze o zo gezellige mannetjes van de radio maar in koor
kunnen la ha ha achen – en wee je gebeente als je niet mee
lacht! Daar denken deze windenlaters mee weg te komen,
want wie achter de schermen de knoppen bedient, is aan de
macht. Toch, jongens?
Waar jullie blijkbaar niet aan hebben gedacht, is dat die
artiesten zonder jullie nog steeds hun brood verdienen,
maar dat zonder hen en zonder hun muziek jullie vak ook
niet zou bestaan. Een bedankje, iets meer nederigheid, een
beetje meer R-E-S-P-E-C-T zou op zijn plaats zijn.
Doe Maar, ja. Zo hoorde ik er twee nog niet zo lang
geleden, na het spelen van The Mushroom Cloud – die van
The Kyteman Orchestra dus; niet die van hen – zeggen dat
dit wat betreft 3FM zo ongeveer het enige draaibare
nummer van het album was. Hoe noem je zoiets? Muzikale
verkrachting? Eerst zeggen: Kom eens hier, schatje, wat
ben je mooi – en dan die ander met een mes penetreren, het
hoofd afhakken. Heel slim gespeeld, want je kunt achteraf
altijd zeggen dat je je best hebt gedaan; dat je, in dit geval,
Kyteman en de zijnen toch echt een kans hebt gegeven.
Alleen een beetje doorzichtig, deze retorische verdwijntruc
uit de oude goocheldoos. Wat jullie, lieve kijkbuiskinderen?
Waren deze twee diskjockeys niet gewoon een beetje gemeen?
Misschien waren zij een beetje bang geworden toen zij bij het
beluisteren van dit kleine meesterwerk ontdekten dat er
iemand in Nederland rondloopt die grotere ballen heeft dan
zij – om over de rest van het het zaakje maar te zwijgen; dat
diegene boos kan worden en niet zo’n beetje ook. Zoveel
woede, dat kenden deze ginnegappers niet; zoveel rauwe,
kwetsbare mannelijkheid hadden zij nog nooit vernomen.
Daarvan krompen zij en hun klokkenspel zover ineen dat er
niets meer overbleef om mee te spelen; daar begonnen zij
van te bibberen en te zweten, gingen zij nog luider van
ouwehoeren, nog harder van zitten scheten. Totdat
uiteindelijk alle melodie werd overstemd. Dat stel noemt zich
dan Mannen Met Een Hart Voor De Muzikale Zak. Heel
overtuigend vakbekwaam en met zoveel charme gebracht!
Wat natuurlijk ook nog zou kunnen, is dat onze dappere
audiovrienden bang waren dat die geile, Franse hijgrapper
betere seks heeft dan zij. Maar goed, zo kan ik nog een
duizendtal plausibele redenen voor hun wangedrag
aanvoeren. Wat blijft, is dit: Waarom luisteren wij muziek?
En als wij die klanken, liederen, albums, ritmes, beats en
melodieën zo belangrijk vinden, waarom eren wij
degenen die ons die rijkdom geven niet? Zijn mensen echt zo
bang voor een beetje woede, voor een beetje verdriet?
Als antennes konden huilen, dan schreeuwden zij het uit.
Luister.
Colin & co kunnen boos worden, maar ik in mijn eentje
word bozer. Dat is nu eenmaal zo. Geen paniek, ik ben heel
lief, maar als die hondsberoerde, hoerenlopende 3FM-bende
nu niet als de wiedeweerga The Kyteman Orchestra uit de
prullenmand vist, krijgen ze met mij en mijn Army Of Lovers
te maken. Maak dan je borst maar nat.
Mijn ex-bakker speelt met treintjes
In een onverschillig rijk (Frankrijk)
Terwijl zijn vrouw een gilet haakt
Voor de kersthond waar ze op hoopt
Ze zijn huidziek noch schrijnend
Toch huilt de bakkersvrouw vandaag.
Wanneer de bakkersvrouw bijna uit
Gehuild is belt ze haar jongste zuster
Die nog in België woont
De zuster haakt ook een vest
Maar niet voor een messianistische mastiff.
Na het telefoongesprek pleegt
De bakkersvrouw zelfmoord
Met de leiband van de komende hond
Mijn ex-bakker wordt door zin in suikerwafels
Gedreven naar beneden.
Ze bengelt en hij maakt haar los
Op de radio zegt een gebroken polsstokspringer
Dat hij zijn gokverslaafde vader nooit meer wil zien
Voor de ambulance arriveert
Heeft mijn ex-bakker drie suikerwafels verorberd.
Mijn ex-bakker speelt met verweerde passagiers
En verwaande conducteurs in een hol herenhuis
Het sneeuwt en de mastiff dreigt
Te stikken in een goederenwagon
Maar mijn ex-bakker redt de hond.
Voor Anouk
Anouk, hoe doe je het toch, door een voltallig dameshockeyteam
in elkaar geslagen worden en dan tevreden lachend weer opstaan?
Niemand kan zeggen dat jij niet lief bent, niet zolang ook ik dit
kleine kut-kut-kikkerland bewoon en ik vrijwel dagelijks in de
haatvragende ogen moet kijken van al die loederpoesjes die thuis
blijkbaar niet aan hun trekken komen. Wij weten allemaal wie hier de
Bitch is – niet ik en ook jij niet. Mensen die beweren dat jij na zoveel
verneukerijen misschien toch niet zo slecht bent als wij allemaal
dachten, hebben zelf te vaak in de spiegel van de duivel lopen loeren.
Als ik jou in die ene video met jouw kinderen cakejes eten zie, kan ik
enkel denken: ik hoop dat ik straks ook zo’n goede moeder ben, want
jij bent een zoeterd, een lieverd, een Swiet Moffo voor jouw kinderen.
Een schoonheid ben je ook, maar veel mooier naturel, zonder de
fratsen van een man met losse handjes en een donzen poederkwast.
Op de radio hoor ik jou zeggen dat die vakantie naar Frankrijk vorig
jaar voor de kinderen en niet voor jou was bedoeld, maar daar geloof
ik niets van. Jij mist een man, en terecht! Tot nu toe waren het
schooljongens in veel te grote maatpakken met, helaas voor hen, een
vrouw aan hun zijde die hen in alles overtrof. De volgende keer gun ik
jou een man met een flinke pik, een hart dat klopt en jullie kinderen er
omheen, niet tussen jullie in. De volgende keer gun ik jou een gezin.
Tot die tijd mag jij wat mij betreft zo vaak je kunt met de billen bloot al
het rode kant van de wereld aan die moederhoeren laten zien, zodat zij
voor eens en voor altijd zullen weten wie met liefde schijt heeft aan wie;
wie met recht een gouden keel en al die shitnoteringen verdiende.
Dat ben jij, tot het eind der tijden, en wij zijn er allemaal bij.
Laat bijna blote, lieflijk fluitende tienermeisjes zich nu maar over die
giebelende, met iedereen bevriende dj’s ontfermen. Die diskjockeys die
niets liever willen dan zich, liggend op hun rug, met hun handen in de
nek en een aangenaam kriebelende geitenwollensok over hun ietsie pietsie
kleine piemel geschoven, door zeventienjarige, in krappe, katoenen slipjes
gehulde internetfans met een verwarmende, gouden regen onder te laten
sproeien, om zich vervolgens druppeltje voor druppeltje in hun giecheltje
te laten piesen. Daar hoeven wij niets voor te doen, zij graven publiekelijk
hun eigen graf. Er zijn prostituees die er meer van weten. Net als zovelen,
want die dj’s vertellen het zelf op tv.
De rest van de wereld heeft jouw stem allang gehoord. Het enige wat jij hoeft
te doen, is de deur van die loden kooi open te gooien en al zingend weg te
vliegen. Jouw New York is klaar voor. Sterker nog, daar was jij al! Laat het
ons nou ook maar horen en rauwer dan ooit tevoren. Wij zijn één en al oor.
Krijtstreeppakken strijken, overhemden met een vouw in de mouw,
Engelse overzichtelijkheid. Als ik mij uitstrek, kom ik tussen de
vloer en het plafond klem te staan. Met de Victoria’s Secret-slipjes
van Madam nog in mijn hand begin ik te lachen. Deze streek leveren
ze mij niet meer, mij in een oude, Victoriaande kelder verstoppen!
De radio staat aan, op Radio One of Classic FM. Als je mij vraagt
Brits te praten, dan doe ik het.
Ik was achttien en au pair, streek in mijn eentje de borstzakdoeken
van de Heer des Huizes glad, en de tijd stond net zo stil als ik wilde.
Waarom zou je een meisje al jouw schone was laten opvouwen?
De kuren van een getrouwde vrouw in een huiskamer die voor
haar eigen kind verboden terrein was, maar waar ík uiteraard wel
mocht komen. Op maandagochtend zat ik op mijn knieën voor de
open haard om de verbrande kolenas net niet op de vloer te vegen,
nam ik altijd mijn cassetterecorder mee, bepaalde ik zelf waar ik
was en dat het eigenlijk wel meeviel.
Een zaterdagmiddag, 13 januari. Het regent en het is koud.
Op de radio een weerbericht: plaatselijk kans op ijzel.
Hoor je dat?
Ze strooien heus wel.
Hoe laat moeten we er zijn, uur of negen?
Nee, eerst koffie, acht uur!
Haar parfum overtreft het muffe interieur van de oude Golf.
De ruitenwissers piepen natte sneeuw van het voorruit .
Voor ons doemt een strooiauto op, ik minder gas. We zijn
er bijna, maar het cadeau, de vaas, vergeten.
Het geeft allemaal niets, onze jassen mogen gewoon
aan de kapstok. Na de koffie en het gebak is het zover.
De schaal met hapjes, de toast op de jarige, het glas,
de oude verhalen, de wanprestaties van het elftal…
Ik leeg mijn blaas met huppelwater op het toilet van
haar zus, alwaar ook mijn naam prijkt. Sierlijk met
een vulpen geschreven.
Lispelend van de wijn schudt ze alle handen en wijst
op de klok die vijf voor twaalf aangeeft en zoent
de vrouwen met lovende woorden. Ik alleen haar zus.
Zo welkom zijn we. In de oude golf zet ik de radio aan.
Ze draait de volumeknop omlaag en wil praten:
Wat vond jij ervan vanavond?
Ach ja, gewoon.
Je vond er niet veel aan?
Jawel hoor.
Wat vond je van mijn zus?
Ze zag er goed uit.
Nee, wat ze allemaal zei, bedoel ik!
Heeft ze iets gezegd?
Gaan we zo beginnen?
Van drie naar vier, ik schakel door, het ijzelt niet
maar regent zacht en er is gestrooid.
op de koelkast hing het briefje
waarin je vertelde waarom je ging
op het aanrecht had je je trouwring gelegd
je was verliefd op een ander
meer werd er in het briefje niet gezegd
op de radio zong iemand
die het ook allemaal niet begreep
looking for clues
en ik bonkte met m’n hoofd op tafel
waarschijnlijk een gevalletje van
keukentafelblues.
Viermaal de verjaardagen van Sint en Heere Jezus
en ons beiden
viermaal Serious Request
viermaal oud en nieuw
vier gevierde kampioenschappen te weten
Spurs-Celtics-Lakers-Lakers
viermaal Valentijn
Zus-en-zoveel pseudoniemen jegens mijn persoon
zoals daar waren poepchinees poepie lekker ding
seksgod poedie piemelman drol
mooie man van mij my baby
lieflekkerdingwaarikveelvanhou
oh baby baby engeltje konijntje
sexy motherfucker damn!
Antwerpen en Düsseldorf
Londen (Camden Town) Nij Beets
Schotland Stampersgat Carlazzo
Texel spokend huis en woud
al onder de rook van Luxemburg
Museum hier musea DAAR
de Dood nabij in Rotterdam
na Leopold in ‘s-Gravenhage
blote kinders in een ton
En uiteindelijk het duiden van de dreiging
bij Radio fucking Kootwijk Gebouw
Aaaaa!
Nu ziet ze weer van alles
drie naakte vrouwen
negerinnen nog wel
kronkelend op het bed
van de radio heeft ze de
antenne afgebroken om
hun geil gelach in ruis
van de FM te smoren.
Recente reacties