Resultaten voor het trefwoord praten

broeders in wapens – pallas van huizen

Ze stonden al jaren tegenover elkaar
met het geweer in de hand
naar elkaar te kijken
ze leefden in een droom
een droom in een ballon
die niet lek mocht gaan
elke dag poetsten ze hun lopen
smeerden hun laarzen in
met vet
nooit is er geschoten
maar praten
deden ze ook niet.

even wat tijd – pallas van huizen­

Ik ben je vriend, jij bent mijn leven
het enige wat ik weet
echt zeker weet
we hebben even wat tijd nodig
tijd om tot rust te komen
dingen uit te praten
we hebben gewoon even wat tijd nodig
gewoon wat tijd
het komt goed, echt goed
ik ben je vriend, jij bent mijn leven
even wat tijd
meer is het niet
we praten het uit
praten het uit, praten het uit
meer is het niet
echt niet
gewoon wat tijd
tijd, tijd, tijd
we vinden rust, rust
eindelijk rust
echte, echte rust
ik ben je vriend, jij bent mijn leven
het komt goed, echt goed
het is het enige wat ik echt zeker weet.

met water praten – pallas van huizen

Zachtjes drijven de eerst gevallen blaadjes naar links
de wind, de oude lente is tijdelijk het spreken verleerd
riet buigt moeizaam, tegenlicht weerspiegelt, verblindt zwijgzaam
zielloos glinstert een zilveren spoor door het water
als een volwassen waterhoen
even met zijn feloranje snavel de waterkant zoent

Hij kijkt niet naar mij, laat mij daar

alleen bij jou.

ik heb nu een paranormaal vriendje – pallas van huizen

zei ze tegen zichzelf. Als je elkaar kent kun je elkaars gedachten horen en in gedachte met elkaar praten, het voelt als ‘getrouwd’ zijn en heeft voordelen en nadelen. Het voordeel is dat je alles van elkaar weet zonder iets te zeggen, het nadeel is dat je alles van elkaar weet zonder iets te zeggen. Om geen last te hebben van de nadelen heeft ze iemand gevonden waarbij haar gedachten kalm en rustig blijven, ik weet er alles van, het kost geen moeite, want bij mij is ze thuis.

… – pallas van huizen

We vrijen met onze ogen
praten met anderen
meer hebben we niet nodig,
we denken veel te veel aan elkaar
bang om het moment te verliezen.

Vandaag slikte ik, even,
zag je krullen wegtrekken,
de speld verstopt achter je oren.

We vrijen met onze ogen,
denken veel te veel aan elkaar,
bang om het moment te verliezen.

We vrijen met onze ogen,
meer, meer, meer…
Meer hebben we nu even niet nodig.

We vrijen met onze ogen,
beloven elkaar trouw.

Meer hebben we nu even niet nodig.

beste ylcia – pallas van huizen

Beste Ylcia,

De bescheidenheid, het zwijgzaam toehoren en spaarzaam spreken,
het heeft een reden, het maakt je niet dood, het maakt je niet sterk,
het geeft je geen eten, geen trots, het maakt je niet gek, niet kapot,
of anderszins anders, het is maar een gedicht, denk eraan terug met
een glimlach, of nooit meer en laat het voor wat het is, het ‘zijn’ kan
veelbelovend en sinister zijn, na lezing zal je denken dat ik dit niet echt
meen, het zij zo, het oordelen, de les laat ik aan jou over …

Pallas van Huizen

// Soms kunnen sommige mensen
(door omstandigheden) niet met elkaar vrijen,
laat staan praten,
dan moet je andere manieren zien te vinden,
om het met elkaar te doen,
het klein contact
kan dan voelen als een injectie
tegengif tegen de pijn,
een schommelende schommel
in de lentezon,
rubber banden en klamme aarde,
uitzicht op water,
lang, lang, lang water
en tijd voor thee of koffie
na de inspanning. //

– De fiets tegen het muurtje.

dromen, en opstaan… – pallas van huizen

Reizen, communicatie, sociaal gedrag, praten, denken, vrijen, slapen, slapen, vrijen, slapen, slapen, praten, praten, denken, denken, schrijven, eten, schijten, plassen, dromen, dagdromen, nadenken, eten, zitten, schrijven, wakker slapen, denken, niet praten, niet praten, zwijgen, zitten, denken, huilen, huilen, lachje, lachen, denken, schrijven, missen, missen, missen, missen, missen, slapen, slapen, dromen, en opstaan.,

open brain – pallas van huizen

Metronoom,
tellen en niet tellen, stilte en door,
achterovergeleund, steunend op twee vingers, dat,
dat wat je weet, beginnen met buigen, vinden
in drinkbouillon iets anders te zien.
De stand van de maan bijvoorbeeld.

De zoutspiegel dezelfde, deze woorden
een rimpel die altijd blijft
als een gevangen vogel
op een nog niet eens halfvolgeschreven blad.

In stilte wacht zij op antwoord.
De planten vrijen niet, ze fluisteren mee,
weer een lente.

Nemen, nemen en afscheid nemen, door twee delen
en er verder niet meer over praten.

Mijn maag draait nog een keer een rondje om.