niet aan denken maar rustig ademhalen
en staren, in een digitaal universum
noem het afleiding, getemd landschap,
glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt
dan dat wiegen, die zachte deining
die naden in het glanzende spoor
die vruchteloze poging elk oog af te wenden,
de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen
noem het verleiding, openbare vervoering
of noem het lust, lonkend tussen de rails
Als je er echt diep over na gaat denken, over geld, dan word ik er een beetje gek van, maar bij deze toch een poging.
In welk temperatuurgebied kan een kip lokaal een eetbaar onbevrucht ei leggen? Hoeveel schone ruimte, schone grond, schone lucht, schoon water en schoon voer heeft een kip nodig om daadwerkelijk een eetbaar onbevrucht ei te leggen? Zodat iemand het eetbare onbevruchte ei direct lokaal op kan eten? (Dus, aangenomen dat het ei niet gewogen, verpakt, verhandeld en vervoerd hoeft te worden.)
Wat kost een ei nou eigenlijk echt?
Als je nog preciezer gaat kijken dan is dat ook afhankelijk van de beschikbaarheid en samenstelling van het voer en het aantal kippen in de totale lokale kippenpopulatie.
Wat ik eigenlijk wil doen, is de prijs van een ideaal ei vastleggen en vandaar uit een nieuwe standaard maken, alles herwaarderen, zodat de dingen overal ongeveer hetzelfde gaan kosten en dat we daardoor ook overal ongeveer dezelfde sociale voorzieningen krijgen zoals wij die bijvoorbeeld in Nederland hebben. Een ei heb ik ook gekozen, omdat dat over de hele wereld verkrijgbaar is en gegeten wordt, meer nog dan brood en rijst, waar ook meer werk door de mens zelf aan zit, en omdat het een relatief gangbaar en goedkoop product is. Toch kleeft er aan een ei toch ook een nadeel dat het op de Noordpool veel duurder eieren eten is dan in Nederland, aangezien kippen niet in die extreme kou kunnen overleven.
Desalniettemin, met de definitie van het ideale ei kan er een grote stap gemaakt worden in de economische gelijkheid en vooruitgang van het welzijn van de samenleving als geheel, we kunnen opnieuw eerlijk gaan handelen, iedereen krijgt en betaalt wat het echt kost vanaf de nieuwe eierenstandaard, en iedereen krijgt er overal eerlijke voorzieningen voor terug.
In Nederland zeggen we wel eens tijd is geld, en Einstein die zei: Tijd is relatief. Dan moet geld dat ook zijn, met andere woorden, na de hervaluering hoeft de wereld niet te veranderen, het is alleen de ratio waarmee we elkaar betalen, die veranderd, en daarmee hoop ik op een wereld waar het allemaal wat verstandiger en eerlijker verdeeld is onder elkaar.
in een poging het bestaan te omarmen
speur ik de einder af naar een opening in de hemel
waar als het ware mijn lot in zou kunnen passen
als de lucht dan is geklaard
smelten alle bevroren tranen
op de wangen van verdwenen wolken
ik meen zilverkleurig licht te zien
maar verwar luchtledig blauw met groene pluimen
als kruinen op het vinkentouw
– gelukkig is niet alles wat het lijkt, zo lijkt het
Black Swan : Aronofsky, 2010
Bij elke nieuwe stap die gaat in het anders
onbekende, daar waar ik uit moet komen
in dromig drijfzand dat al van ver ruikt
naar rot: krozen, as-
grauw. Verlegen knorren klinkt hardop
naast zalvend, maar gemeen, gakken of loeien
dat gilt open
dit drommig, dromig drijfzand,
braakbal van een lamme duivel.
“Toe maar, meisje! Schud eens op die beenderen… scherven…huid
en haar, vol bloed totdat er orde ligt en niets
anders is dan moest.”
Ach, kermende horror wordt betreden,
mijn horror, begeleid door knekelgillen
van herrezen reigers die zich grijnzend tonen louter in skelet.
nu
al wordend
ben ik dood
Wat hoort u? Het is weer het sissen
van die lamme duivel die neemt
al wat mooi,
al wat goed.
Immer oud zijn villend, stropend
Perpetuum Mobile gehouwen uit dooddonker teer,
dat alles bedekt wat een poging tot veranderen waagt
en dus mij bedekt.
Alles bedekt, maar vooral mij.
Mij, alles, mij
Misschien moet je naast het telkens weer schrijven van een gedicht
minstens evenveel schrijven over momenten dat het niet lukt
een gedicht te schrijven. Momenten die niet alleen gekenmerkt
worden door het uitblijven van een poëem, maar, meer algemeen,
door een onheldere staat van zijn die bij accurate beschrijving
wel eens een brug zou kunnen slaan naar miljoenen
eveneens onheldere lezers. Zoek de denkfout(en).
Grote kwesties hebben bij mij de neiging dermate groot te zijn
dat ze, nog voor ze zijn doorgedrongen tot mijn hersenpan,
al in felle kleuren en duidelijk te onderscheiden stukken
zijn onderverdeeld, reflexmatig, zodat ze mij niet omver blazen
en ik een eerder ingenomen standpunt haast gedachteloos
kan herhalen op grond van eerder uitgevoerde demontage.
Kleine kwesties daarentegen hebben bij mij de neiging zo klein te zijn
dat ze, nog voor ik het valluik van de gedachte paraat heb,
als hyperactieve insectenlegers naar alle uithoeken van mijn brein
uitzwermen en ik vanaf het eerste moment in een hopeloze achtervolging
ben verwikkeld op wat zo ongrijpbaar is, en tegelijk zo krachtig,
dat ik elke dag de kleine kwesties vrees en met de grote bier drink.
Het zou een plausibele verklaring zijn voor het feit dat ik dichter ben
met de luchtige gebaren van een staatsman.
Plooien strijken neer op
wat onder brandmerk wordt geweven.
Geen regime of macht stuurt regels
naar de subversieve groepen die zich
tooien met symbolen van ontvangenis.
Men is slapeloos, er wordt gemorst en
niemand stoort zich aan vlekken.
Het heeft zin en boort zich naar buiten
in ongenoegen. Er wordt gepeld en uitgebeend
tot in het doek beschaving schijnt.
Een titel wordt op de toonbank gezet.
Tijdens een ommegang komen harten op de tocht.
Sommigen graven zich in heilige huizen
terwijl een enkeling de schriften vertaalt
in het kleine hoekje bij een ongeluk.
De god wordt voor dood afgeletterd.
Recente reacties