het overkomt je
als een donderslag bij heldere hemel
herkent u het? Ik bedoel; dat Gevoel Van.
en altijd weer dezelfde strijd;
tussen dichters muren van beton;
roze bloesem regens dwarrelen
tussen zilverblauwe stromen
glanzen de zwanen veren
ruist het bloed van de poëet
en wat het anders doet
l’amfora van mijn hart, oh wat een smart
het boedt, het bloedt, het is nooit goed!
de poëet
of althans
iemand
die ervoor door
moest
was nu aan
de beurt
hij kwam op
een beetje
onwennig
en friemelde
met zijn linkerhand
wat aan het knoopje
van zijn jasje
met
in zijn rechter
een vodje
papier
voor de show zo
bleek later
zijn ogen priemden door
vette brillen-
glazen
de zaal in
en even
zag je hem denken…
zal ik?
hij hapte naar een grote
bel met lucht
(de zaal hield de adem in)
en liet
vol in de microfoon
een boer zo
hard
dat de barman ervan schrok
van achteren naar voren (en een glas dat viel)
kletterde applaus
dat
als een ware
tsunami
over hem heen
kwam en
zelfs naast mij
hoorde ik mijn moeder
fluisteren
(wat een kunstenaar)
alleen Jan-Joost was niet helemaal
in zijn
nopjes
dit was niet echt wat hij in
gedachten had
toen hij de dichter
of althans
iemand
die ervoor door
moest
onder de tafel door
zijn tekengeld in de hand
gedrukt had
de dichter
of althans
iemand
die ervoor door
moest
verliet emotieloos het podium
en nam een slokje
van zijn colaatje-
rum.
hij gaf een rondje
kon hij ook makkelijk
betalen
Het klokje tikte zachtjes
Tegen het raam van de poëet
Deze liet het klokje binnen
Sloot het raam en probeerde
De pen weer op te pakken
Maar toen hij net weer was gaan zitten
Tikte er een tweede klokje
Tegen het raam
De dichter deed weer open
Liet het klokje binnen
En sloot het venster
Er kwamen steeds meer klokjes
Een derde, een veertiende, een achtenzeventigste,
Elke paar tellen tikte er een klok
De dichter bleef steevast zijn raam openen
En dat is alzo gebleven tot op dezen dag.
Recente reacties