Resultaten voor het trefwoord plek

hazenpad – iniduo

er lag iets in de lijn der verwachting
op de weg die bestemmingen verbindt

ik zag eerst niet goed wat het was
het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht

mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen
door een onbeantwoorde weg gescheiden

van de plek die lichtjaren voortduurt
van het continent dat verlangen voortstuwt

met aarden handen moet ik mijn akker doorploegen,
glooiende velden ontgronden, onomwonden

om langs wederkerende wegen te ontkomen
te verdampen tot een onzichtbaar elders

in de verte, met samengeknepen wimpers,
lijkt of alles zo heeft moeten zijn

user calendarclock-o

calling from heaven – pallas van huizen

Haar lamp knippert even.­ Het leven is ondoorgrondelijk, de dood is ondoorgrondelijk, het enige wat ze nog een beetje snapt is vandaag.­ Inmiddels is Anneroos vertrouwd geraakt met de geesten.­ De dood is een koud mysterie, ontzettend benauwd, oneindig stil en prachtig, zo prachtig.­ En nog, nog steeds had ze geen rust.­ Sterrenstof, glitterpoeder, als golven, zee, natuur, sperma in een eicel, een klaterende waterval, nieuwe lucht, leven op volle orkaankracht, maar dan helemaal mors- en morsdood, heel, heel, heel, heel, heeeeel erg ver verwijderd van haar.­ Het hiernamaals, het is er zo prachtig, zo prachtig, maar hij wil terug, terug, terug, terug naar de aarde, naar zijn vrouw, zijn hart, hij wil hier niet zijn, het geestenrijk is maar een stomme, saaie, prachtige plek waar alles samenkomt, stil lijkt te staan, opnieuw begint met leven, ademen, bewegen, maar hij, hij is nog niet eens klaar met het begin, zijn opdracht is nog niet volbracht.­ Stil klinkt zijn machteloos protest.­ Anneroos test het lichtknopje, ze weet het.­ Hij is bij haar.

user calendarclock-o

dwaalsonnet – iniduo

Aan de horizon smelten zee en wolken samen,
langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken.
Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen
zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken.

Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht.
Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur.
Vrijheid lonkt, die niet binnen maar buiten wacht.
Misschien is daarom vreugde maar van korte duur,

want wat innerlijk rusteloos vuur zoekt is nooit daar
waar glinsterende bomen schuilen voor de milde zon.
Hun bladeren werpen een schaduw op het heden,

als tonen zij dat gisteren naar herinnering is vergleden.
Is daar de plek waar deze reis ooit begon?
Zelfs dat weet ik niet, daarom vraag ik het maar.

user calendarclock-o

iedereen loopt langs huizen – jessica bakker

Iedereen loopt langs huizen,
langs enkel steense buitenmuren
De haard is warm
en houdt vast aan zijn plek
-er valt zoveel-
te beschouwen

Wel, ik zelf zat vol
gedachten. Uren van een langer leven
verzon ik
onder jouw blauwe regen

Tot jij kwam
Ik zoog en overwon
mijn kinderangsten
Wees, maar niet meer bang

user calendarclock-o

stuifzand – iniduo

ik ben neergedaald op een open plek
te midden van zwijgende stenen zuilen
het gewone lijkt daarmee bijzonder gek
en het lachen staat mij nader dan huilen

ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht
om te rijpen in een kluis van jaargangen
totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht
zonder weet van gemis of verlangen

ik ben omwonden met verstikkende rede
in verstijfde talen met codes en symbolen
alleen het allerbeste stelt mij tevreden
hetgeen ik luid laat horen, onverholen

ik ben verloren in een belofte van goud
mijn wereldbeeld is om z’n as gedraaid
alle blauwe dagen worden vanzelf oud
nu ik weet dat alles van stof verwaait

user calendarclock-o

can’t fake love – pallas van huizen

Dat je zoveel voor iemand kan betekenen.

Je koude lichaam onder de te warme deken.
In het donker kijk je door het raam,
door de nacht heen.

Je bent zo moe, zo moe, zo moe.

Ik zou me zo graag herkennen, meedoen.
Echte dingen, daar moet je doorheen.

Kattenverdriet, de dood klaagt nooit.

Dat je behang bent, traangas voor de blinden,
psychiatrisch patiënt, uiteen gereten, teruggetrokken
in een dimensie van rottend tandvlees en verloren respect.

Rijstwafelsporen, klontjes suiker, instant coffee
en als je ligt: De beleefdheid van een barmhartige definitie.

Als je eigen rouwadvertentie.

In de lach gestorven sta ik mijn plek af.

user calendarclock-o

zoals de kat – kate schlingemann

Je legt je vinger op de foute plek
hoe je dat doet, zo precies en hoe je
hele hand precies zoals de kat
zich wast in onschuld altijd
mijn haar voor haar terugplakt, je
nagels scherpt aan de matras

Juister zou het draven zijn van je
vingertoppen over vel of jezelf
inwinden als een nachtvlinder
in de holte op mijn buik, ik zal

meer ezelsoren vouwen in de hoeken
van jouw hoofd, jij mag nooit vergeten
dat het beste nog moet komen

user calendarclock-o

manas – peter wullen

reikend met mijn rechterhand

greep ik de zon
strekkend met mijn linker
stal ik de maan

mijn rechterhand hield de zon vast
mijn linker de maan

ik nam de zon
en zette die op de plek van de maan
ik nam de maan
en zette die op de plaats van de zon

samen met de zon en de maan
vloog ik door de hoge lucht

user calendarclock-o

groningen – lize schraepen

Voor jou een bekende kade aan het water
genietend met een biertje van het gesmeekte weer
ik een Belgisch meisje met dezelfde taal
maar een verkeerd accent
Op zoek tussen vreemde voordeuren en waterwegen
naar een plek uit een boek
jij vond het maar een eenzaam zoeken
toen de donker al zijn intreden deed
Zo werd mijn plek
geen doel meer,
maar een middel om
één moment met jou te stelen
Sinds die dag zit je niet meer,
alleen op de kade aan het water
ik ben nooit meer weggegaan
we zijn nog steeds op zoek
naar de plek uit het boek

user calendarclock-o