Als je morgen doodgaat
je glimlach lijkt verstomd
je ogen zo verdomd
onzichtbaar, je gelaat
een dichtgeslagen boek
waar ik jouw zinnen zoek
in huid van perkament
je blikken afgewend
naar verder dan het hier
waar ik niet reiken kan
zo zal ik deel daarvan
en immer jou nabij
in wat jij schreef en zei
je lach een ornament
voor morgen en wat later.
Ze boert zonder tanden,
een dode in beweging
ze ruikt naar woorden
als haar schuld is uitgelekt
en sporen achterlaat
op het schrille perkament
van de herinnering
aan haar gedachten,
neemt en eet haar ziel
en zoekt in stille kastjes
naar kruimels die bevestigen
dat ze nog een leven heeft,
geen mens verlost haar
geen god, noch beest
en de tijd, ach, de tijd
is ook al tijden
niet meer langs geweest.
Recente reacties