Resultaten voor het trefwoord pen

literatuur – andrea herwegen

sterf voor de dood
je komt halen

met je pen tablet computer
ganzenveer ballpoint kroontjespen
fineliner potloodje typemachine
laptop smartboard krijtjes

schrijfgerei

en je achterlijke redacteur

als ik je al
een keer zal lezen
wil ik die arrogante kop
niet in levende lijve
voor me zien

heb komrij al te vaak
en al die anderen

nee ik zeg het je
je lichaam is het mooist

vergaan en opgevreten

desnoods door wormen
en andere nuttige wezens

niet iedereen gaat door – ingeborg haalboom

Een kind beschrijft met pen
het krassen op zijn tafelblad
niemand weet waar hij blijft

als de inkt op is en dat je dat
dan niet terug kunt schrijven

de tand der terreur trotseerde destijds
er hangt een vel op zijn lippen
in vochtig verkleefde vorm

het kind breekt het ene been over het andere
alvorens optioneel een voetstuk te plaatsen
niets staat voor even op een moment

vrije meningsuiting – pj sas

wonen in je hoofd is lang niet zo leuk
als neuken
in de open natuur

de weegschaal van de werelden
balanceert
op het scherpst
van de taal, op de punt
van een
pen

daarom sturen redelijke extremisten
suicide bombers
naar de republiek der letteren

voordat de wond
begint te etteren, dat krijgt je ervan
als je er geen doekjes om windt
jij ouwe rukker

jij Khadaffi, aan je schaakbord
verliezend van je eigen grootheid

reacties – b. vogels

hij oogst handen op elkaar
eenwoordzinnen in een open mond

terstond groeit zijn pen
waarmee hij maait en hakt
de inkt druipt van zijn zeis

het is een kind dat zich
nu nog op zijn velden waagt
een dorpsgek zonder klompen

superman – calvin smith

Deze superman schildert slierten woorden als
klanken uit zijn pen rollen toch
klimmen zijn zware dromen in de lianen maar
verder vliegt hij dan Mars
lichtjaar in donkerjaar uit, hij blaast

Deze superman schreeuwt scheurende verlangens als
papieren diepten uit zijn inkt knalt toch
zachtjes aan zijn rode denkbewegingen maar
de liefde huilt het uit
het ritme spreekt in Pluto, niet haast

* – elize augustinus

mijn pen is machteloos
uit te drukken
in hoeverre
het onze
toekomst heeft bepaald

toren van pisa
binnengewaaid

verstrooide bladeren
voortijdig
in koude
aarde begraven

gele zonnen zwarte letters
taal die over de hele
wereld gesproken wordt

zachte wind
liefkoosde
naakte bomen

de geliefkoosde bomen

lento – enrico lommerte

muziek in mijn hoofd
en de pen schrijft
– cello’s en contrabassen
lamenteren een crescendo –
terwijl de stylo vrolijk wil dartelen
over het papier
eindelijk zonnige lente
wil zingen als vogels vroeg
warmte wil voelen
en delen met iedereen
– violen zetten bij
een zee van snaren
krast door mijn ziel –
de bloemen van de wisteria
half in volle glorie
de geur!
ik drink de atmosfeer
als levenselixer
– dan de sopraan

vanuit het niets
overstijgt zij het huilen
direct naar de zon –
daar vinden wij elkaar
de hemel huilt mee
vogels dalen neer
omvliegen ons
zodat wij niet te hoog stijgen
synthese van twee absoluten

hulploze onschuld grijpt
wij laten rozen dalen
één voor ieder


Bij: Symfonie nr. 3, deel I, Henryk Gorecki

aanschaf, huisvesting – peter van galen

Naast de muizen heb ik nog veel meer knagers.
De muis wordt vervangen door een pen
gezien het groeiende belang.

De essentie is dat je zo ontspannen mogelijk werkt.
Dat pakt nog wel eens anders uit.
Men zit al wekenlang te bijten op mijn kaars.

Overjarig knap en uitgelezen op een vlot en toch
de meeste vissen zijn koudbloedig.
Thanx For Nothing Overkill.

Volgens mij – ik was altijd al wat kritisch –
is het gewoon de Urenteller.
De zware centrale seconden en dan ben je klaar.

Kunst na Arbeid. Staat op een plakkaat.
De muis komt dagelijks wat later.
Je wilt gewoon gaan varen.

andere werelden – debby visser-neale

Mijn stem geeft geen geluid, mijn hart trilt
een vreemd soort verlangen beweegt in mij
en hoor ik signalen van een nooit gehoord lied,
van een geur in de bries, van een mythe die in mijn
hoofd zweeft, ondefinieerbaar,roering,
die door mijn vlees snijdt als een mes.

Mijn pen beschrijft een wereld die ‘niet’ bestaat
maar één die voor mij onontkoombaar is, raakt en loslaat,
die weemoed vleugels geeft om al mijn
aanwensels te bedwingen.