Resultaten voor de tag pastuiven verkwil

[30-078][1994] – pastuiven verkwil

een kabinet wanden vol met harten in versierde foedralen elk geëtiketteerd gecatalogiseerd naar zonder weegschaal (anders zou de ruimte ongevuld blijven) seizoen na seizoen beduimel ik nog niet het einde dan neem ik er een open mijn borstkas en plaats het gemoed loop dan verder op zoek

[30-077][1993] – pastuiven verkwil

het Kwartet is dood vergaan onder in de grond maar dwarsachterdoorheen schilferwitte berkenstammen hun gefluister luister dichtersbij betraande levenswoorden schreeuwen zich je oren om hun grip vast

[30-075][1991] – pastuiven verkwil

gemastodonteerd testosteron begraast de oestrogeniae-weide hun steeltjes knakken en hun stelen wapens bombarderen sproeiend zwaar hun spermatozoïden achteloos op de stempeltjes geen ova komt tot indalende wasdom peritanale sterfte doet hun gegeslachten extinctioneren op de lege weide daarna trippel ik huppeltrutterig zonder verbazing

[30-067][1983] – pastuiven verkwil

ik voel het tot in de haarvaatjes; de Panglossiaanse droom is voorbij terecht? persiflerende koekjes resten het eens goddelijke deja vu! oder ein aha erlebnis? niet alleen ideeën ook krengmensen overbevolkt als soylent voor de elite mijn eenentwintiggramse bijdrage mogen ze hebben

[30-064][1980] – pastuiven verkwil

gesombresseerde impromptu’s achtergrondig achter spiegels achter schaduwen achterin mijn uitvloeiende inkt Bleu Mystère blue blauw rauw kou hou geen krassen nee wij schoonschaatsen over de belijnde witte maagd ik blauwvouw je neer dicht bij mij deze avond voor even

[30-058][1974] – pastuiven verkwil

zal ik vandaag de dodenrattenlucht savoureren als wijnodeur over tong degusteren dat herinnert aan ongekend bouquet vervliegend na decanteren de geklaarde asem dan geroofd als Angels’ Share door vermaledijde pseudo’s ? (terug naar de vraagstelling…) nee ik poets mij toch de tanden en gorgel die staarten door het putje

wat zilt vermag – pastuiven verkwil

twee verweerde voetstukken op het zand van een strand aan de zeewaterrand zoutbevreten maanbeschenen enkel dat duo de rest reeds verbrokkeld alsof pilaren van de aarde de hemel nabij hebben laten vallen beplat het het plat platter onze pinnakels weerstaan in dit ondermaanse tranendal het aangedane leven

poussière de pièces – pastuiven verkwil

zeven gargouilles van cefalo caudaal naar proximo distaal dit karkas stoot af dat wat essentieel is een buidel vol winkeldochters rest plumeaueriek ik en de nick nack die de dromenvanger naast gaan

oerige klasten – pastuiven verkwil

hoewel ik staar naar buiten daar voorbuiten het raam zie ik niet in mijn vacuüm leef ik anaeroob in mistig cataract osmose tussen ontbreekt; cataleptisch membraam verstard en hoe ik ook hak met de aks ijzer breekt geen steen

onontgonnen wolken – pastuiven verkwil

vermist weer droppels baden blaren een gedachte (angstzweet voor wat komt?) in mijn hof is het nochtans helder soms mis ik dat missen in mist hoewel aan onklaarheid het land lief ik de Grijze Seid umschlungen, Millionen im Nebel compagnon hand in hand stap vooruitverdrijf en zie dan de zon ... »»»

Recente reacties

Robert Kruzdlo: Zou het gedicht willen herschrijven, toch...? Kruzdlorobert.com
Robert Kruzdlo Flow Teksten: Ja, nu ik het terug lees..., hier-en-daar valt er weer, alweer iets te schaven. kruzdlorobert.com
Manja Croiset: Beide en niet beiden. ...
Krishna: zegt:Ha, ja, het ligt natuurlijk voor de hand om het te lezen als een soort van ode aan mijn ...