een kabinet
wanden vol met
harten in versierde foedralen
elk geëtiketteerd
gecatalogiseerd naar
zonder weegschaal
(anders zou de ruimte
ongevuld blijven)
seizoen na seizoen
beduimel ik
nog niet het einde
dan
neem ik er een
open mijn borstkas
en plaats het gemoed
loop dan verder
op zoek
het Kwartet
is dood
vergaan
onder in de grond
maar dwarsachterdoorheen schilferwitte berkenstammen
hun gefluister
luister
dichtersbij
betraande levenswoorden
schreeuwen zich
je oren om
hun grip vast
gemastodonteerd testosteron
begraast de oestrogeniae-weide
hun steeltjes knakken
en hun stelen wapens
bombarderen sproeiend
zwaar hun spermatozoïden
achteloos op de stempeltjes
geen ova komt tot indalende wasdom
peritanale sterfte
doet hun gegeslachten extinctioneren
op de lege weide
daarna
trippel ik huppeltrutterig
zonder verbazing
ik voel het tot in de haarvaatjes;
de Panglossiaanse droom is voorbij
terecht?
persiflerende koekjes
resten het eens goddelijke
deja vu! oder ein aha erlebnis?
niet alleen ideeën
ook krengmensen overbevolkt
als soylent voor de elite
mijn eenentwintiggramse bijdrage
mogen ze hebben
gesombresseerde impromptu’s
achtergrondig
achter spiegels
achter schaduwen
achterin mijn uitvloeiende inkt
Bleu Mystère
blue blauw rauw kou hou
geen krassen
nee wij schoonschaatsen
over de belijnde witte maagd
ik blauwvouw je neer
dicht bij mij
deze avond
voor even
zal ik vandaag
de dodenrattenlucht
savoureren
als wijnodeur over tong
degusteren
dat herinnert aan
ongekend bouquet
vervliegend na decanteren
de geklaarde asem
dan geroofd als Angels’ Share
door vermaledijde pseudo’s
?
(terug naar de vraagstelling…)
nee
ik poets mij toch de tanden
en gorgel die staarten
door het putje
twee verweerde voetstukken op het zand van een strand aan de zeewaterrand
zoutbevreten maanbeschenen enkel dat duo
de rest reeds verbrokkeld
alsof pilaren van de aarde
de hemel nabij hebben laten vallen
beplat het het plat platter
onze pinnakels weerstaan
in dit ondermaanse tranendal
het aangedane leven
zeven gargouilles
van cefalo caudaal
naar proximo distaal
dit karkas stoot af
dat wat essentieel is
een buidel vol winkeldochters rest
plumeaueriek ik
en de nick nack
die de dromenvanger
naast gaan
hoewel ik staar
naar buiten daar
voorbuiten het raam
zie ik niet
in mijn vacuüm
leef ik anaeroob
in mistig cataract
osmose tussen
ontbreekt;
cataleptisch membraam
verstard
en hoe ik ook hak
met de aks
ijzer breekt geen steen
vermist weer
droppels baden blaren
een gedachte
(angstzweet voor wat komt?)
in mijn hof
is het nochtans helder
soms
mis ik dat missen in mist
hoewel aan onklaarheid het land
lief ik de Grijze
Seid umschlungen, Millionen im Nebel
compagnon
hand in hand
stap vooruitverdrijf
en zie dan de zon
achter je een regenboog
wees niet bang
Recente reacties