in de stationsrestauratie zit een vrouw
met een papegaai op haar schouder
een stuk ouder dan ik
en een blik van kijk mij nou
met een papegaai op mijn schouder
maar ik ben een kei in negeren
drink mijn koffie en pareer
met mijn meest papegaailoze blik
terwijl lege treinen passeren en de klok
even twijfelt maar tenslotte toch tikt
Geluk?
Daar is het leven niet voor
zei ze tegen het huis
en tegen de papegaai
bezaaid met rimpels
in de stoel van eenzaamheid
Wat ze was?
Een onleesbare blik
met vergeten ogen
in een sluier van sigarettenrook
Geluk?
vervolgde ze: dat is niet de bestemming
Verlang niet
Dorst niet
Anders ben je veroordeeld tot
eeuwige teleurstelling
De bestemming is
je kruis te dragen
En ik?
Ik heb geslikt en haar Mara genoemd
overweldigd door het
mondnabije
gekrijs van
de papegaai
hoor ik hoe ze
mij weer zingt, en
ik buiten: Mezelf:
krijs,
waarom heb ik je
ooit leren spreken?
En verduisterde je kooi.
De lichten schijnen op de tanden van
De kuisvrouw die stom is geworden na de ontvoering
Ze is zich bewust van haar lever en
Ademt op het ritme van mijn papegaai
Op mijn linkerschouder zegt hij: ‘Ik heb mijn vader vermoord!’
Na de foto’s word ik naar buiten gestuurd
Met het boodschappenlijstje van een avontuurlijke pottenbakker
Verdwaal ik in een kuststad waar twee ooms ver van de zee zelfmoord
Hebben gepleegd, ook zij waren pottenbakkers en boeddhisten
Het is van de oudst geworden oom dat ik deze papegaai heb geërfd
Op mijn rechterschouder beweert hij: ‘It isn’t worth a dime!’
Toch koop ik de opzichtige juwelen en spreek ik de man naar de mond
Maar het irriteert hem dat ik glinster aan mijn duimen
Hij denkt dat het bijgeloof is en rukt een amulet uit mijn kut
Nu denk ik aan een andere planeet en spijt het mij dat
Ik nee heb gezegd tegen die pannenkoek die vooral een landschap was en
Uiteindelijke belandde op de schoot van een architect zonder kraaienpoten, zonder tuin.
Recente reacties