In alle eerlijkheid zou ik graag je willen horen zeggen; maar dan ook kunnen antwoorden met mijn volle overtuiging, dat ik wel degelijk gelijk heb als in het beginne.
Fluister me dan nogmaals toe met die ingrijpende kijkers van je, niet al die tijd gefocust op je lust zijn geweest.
Of ben ik inderdaad momenteel, van horen en zeggen;
De domme?
Ik heb vandaag weer niks gedaan.
Ik heb vandaag weer van alles gedaan.
Ik deed het allemaal met volle overtuiging halfslachtig.
Ik lachte, maar met reserve.
Ik zat, maar niet erg rustig.
Ik legde me neer op de bank, mijn hoofd bij onaanzienlijkheden.
Ik koester – ziehier, het bewijs – de zegenrijke toestand van de irrelevantie.
Ik koester het bijbehorende gevoel uitgerangeerd te zijn.
Ik ben dat ook werkelijk en zoek slechts het succes
één verdwaalde fan te hebben.
Ik doe mijn best voor dat specifieke succes.
Maar ook weer niet té…
Dat komt: die ene fan is verzot op mijn nonchalance.
In die nonchalance wil ik tot mijn laatste snik betrouwbaar zijn.
Mijn handje slap over de leuning hangend, mijn ogen lodderig.
Kop in een wolk van vage zegetochten.
Het ligt voor je,
in tekst gevangen:
de klare lijn die mensen
richting geeft
en energie.
Ze zoeken
nog iemand
die de lijn met vuur
en vastberaden overtuiging
weet uit te dragen.
De keuze valt op jou.
Het is niet dat je niet
van de mensheid houdt
(of toch wel?);
je helpt ze,
vind je,
meer
door weg te lopen
uit de geometrische zaal.
Ja! De sensatie met elke stap
waarmee je je verwijdert
zo velen te helpen…
Even later
op het strand,
handen in je zakken,
groeit je pik tegen de wind in.
Recente reacties