in de stationsrestauratie zit een vrouw
met een papegaai op haar schouder
een stuk ouder dan ik
en een blik van kijk mij nou
met een papegaai op mijn schouder
maar ik ben een kei in negeren
drink mijn koffie en pareer
met mijn meest papegaailoze blik
terwijl lege treinen passeren en de klok
even twijfelt maar tenslotte toch tikt
Mijn dromen spelen zich vaak af in de kamer
waarin ik leefde toen ik puber werd.
(Het was een oude, smalle kamer met een wasbak.
Een kantelraam keek uit over de tuinen.)
Na verloop van tijd begin ik te beseffen
dat niet alle spullen daar van mij zijn.
Een groep gehaakte beren zonder ogen.
Een trofee die ik niet heb gewonnen.
Ik vermoed dat ik veel ouder ben.
Dan komt mijn moeder rustig binnen
en zegt iets dat ik niet versta.
Mijn oude katten leven niet.
(Vanaf de zolder kon je door twee kleine kieren
delen van de kamer zien.
Dan leek het altijd of op elk moment
iemand zich daar kon bevinden.)
Dingen moet je vaker ondergaan.
Men noemt dat ouder worden.
Ik zeg rioolpijp
want dingen zie je nooit een tweede keer.
Dit is een leugen.
Geen enkel oor zit zonder antwoord.
Zandwoord.
Bij de haven staan meccano paarden
te wachten op het voer van legoblokken.
Dat is minder kinderachtig dan het lijkt.
Krachtig.
Brugwachters steken hun lans omhoog.
Hier hoeft geen tol betaald.
Althans, niet fysiek.
Nu ik je schrijf
bedenk ik mij hoe jij
als ik je tegenkwam
zomaar op straat
en wat ik dan zou
schrikken of totaal
verbouwereerd
staren naar jouw ouder
en of jij je
zo dood gewoon zou
verbazen over hoe ik
je beeld al haast vergeeld
in wanneer jij verging
de dagen vul met al
wat slechts herinnering
en immer nog kan komen.
Vandaag zag ik je opeens matgrijs geworden
voorpoten, je achterpoten lagen onder je buik
afgeschermd. Alsof je er straffeloos mee weg
wilde komen.
Ik zou je willen straffen want kinderen horen
niet ouder te worden dan ouders. Maar je ligt
daar zo mooi met je grote nagel als een duim
in je mond. Met je punt grijs geworden staart
Met je stinkende rotkont.
Niemand vertelt je
hoe je kind moet zijn
noch,
hoe volwassen
te worden
Niemand vertelt je
hoe je ouder wordt
zonder de pijn
van een verloren liefde
eens, te moeten verdragen
we drinken cocktails
met gemengde gevoelens
lijkt de tijd
zich coulanter op te stellen
toch
al wordt ze nooit
ouder dan ik
ouder wordt ze wel
Dichters moeten zich voeden met broojes kroket
of aanzitten aan een groots banket van vijftien gangen;
goudomrande borden op tafel die na gebruik achterover gesmeten
het marmer op vallen. Stuk voor stuk. Tussenwegen zijn er niet.
Dichters moeten zich dood zuipen. Aan jenever en aan bier.
Of voorzichtig nippend peinzen, uitkijkend op een vijver
vanuit verzorgingstehuis “de Gouden Lier”.
Dichters moeten kinderen blijven, doelloos
lullen over niets. Of aan filosofie bezwijken.
Ouder worden zonder zin. Dichters moeten
eeuwig zwijgen, of zoiets als Rembrandt schrijven
woord voor woord in dikke lagen strijken
ze chocolade zinnen op papier.
Dichters moeten mensen
lijken die in twee dimensies fier doch
vet en vadsig troebel uit hun ogen kijken.
Boerend en stinkend naar zweet en bier.
Wat zal je doen
Met het konijn dat je hebt gewonnen
Bij een tombola in een gierig verlichte parochiezaal
Een konijn met functionerende organen
En een vacht die camouflage is in Tartaarse steppen
Maar niet in een parochiezaal.
In de zaal valt het op
Dat ik niet blij ben
Met mijn broodbakmachine
Liever kreeg ik een fiets
Of een konijn om niet op te eten.
Niemand wint een fiets
Zelfs mijn moeder niet
Ze moet zich tevreden stellen met een zeef
Lily wint twaalf rode kaarsen
En Marcel wint een paraplu
Ze ruilen.
Lily was vroeger verwaand
En Marcel stak graag haren in brand
Toch zijn ze oud geworden
Oud genoeg om ouder te willen worden.
Mijn moeder is tevreden met haar zeef
Ze heeft genoeg ingrediënten in haar voorraadkast
Om zestien dagen na elkaar verkwikkende soep te maken
Voor 423 uitgemergelde ex-kolonialen
De gaten zijn groot genoeg om de pitten door te laten.
Het konijn is ondertussen vermoord
Het viel op
Tussen de gestreepte mutsen
En de zongebleekte reproducties van De Schreeuw
Had ze geen schijn van kans.
Ze maken trage woorden tegenwoordig
met een glazen stem om doorheen te kijken
zodat je verdwaalt in fragmenten wanneer
je stuk voor stuk van de stemband springt.
Daarom wil ik liever nooit meer schrijven
dan de vijftig meter binnen zes seconden
breek ik liever de trouw aan mezelf dan ja
te zeggen tegen een jij die al kapot is
wanneer ik het opwindhorloge van opa
van zolder haal en in mijn vestzak stop
zodat het lijkt alsof opa mij uit de knoop
– schat je hield toch van me zoals ik was? –
ik was vroeger een ander en ouder dan
nu. Maar ik keek niet op een glaasje meer.
Recente reacties