Rode lak
bladdert
van haar lijst
Haar gezicht
glimlacht
In gelakt hout
dat ik nam
uit haar
Japanse tafel
lijstte ik haar
keurig in
Slim
was ik
Vinden
zullen ze haar
nooit zo
Verbergen
zal ik
de rode
lakschilfers
Ik hoor
haar stem
‘Japan
wintel
kennen we niet
Japan
bloesemblad
sneeuwt
We oogsten
witte lijst
Wees niet bang’
Het gras is ons voor de voeten weggemaaid
de bomen met de fiere kruinen in de lucht
zijn vlak voor onze neus geplukt
en ondertussen zijn de wolven terug,
grijpen de lynxen wat ze grijpen kunnen
en voeden wij ons met insecten.
Het vuur is stil, de kleur van het omringend licht
verandert. Hoeveel hoop is nog gepast
als van het land geen eten meer te oogsten is?
Recente reacties