Er gaat niets boven de dolzinnige blijdschap van Paco.
Maar de droefheid van Mira is ook van een zeldzame kwaliteit.
Het onbesliste van Karel wil eraan tippen; doet dat bij vlagen.
En Renske’s duiken voor de waarheid is een choreografisch wonder.
Op Mirko’s soort afwachten ketst alweer jaren elk smachten af.
Leo’s ongein is met strategische vergeving grappig te noemen.
Veronica’s lonken een verschijnsel dat je lastig knapperig houdt.
Hanna’s pijn en hoe ze die draagt: inderdaad, Olympisch in volharding.
Birgit’s rillen de overtreffende trap van een Deense zenuwpatiënte.
Jasja’s kwade dronk het piketpaaltje onderweg naar bewusteloosheid.
Over mij is in deze trant vast ook wat te melden, zou je zo zeggen.