soms heb ik het geluk even niet
een droge dag in de Sahara

weet hebben van oasen
doch enkel visioenen van haar fata morgana

dan wordt zand minder dan een obstakel
korrels ogen groter dan rotsen

zelfs luizen schieten zichzelf te hulp
hoop huist ergens op de grens van een mui

zoals eenzaamheid zichzelf bekruipt
verstikkend
als onder doorweekte dekens

resten gekerfde initialen nog van voor oud zeer