Ik zei vandaag tegen ‘mijn’ studenten
dat er ook na twintig jaar schrijven
hoofdzakelijk stukken
uit mij vloeien
waarin de lezer vergeefs
naar een originele wending,
een unieke gedachte
of een baanbrekend beeld zoekt.

Ik zei dat ik al blij ben
als het me enigszins lukt
een zienswijze, standpunt of belevenis
dusdanig in woorden weer te geven
dat een publiek, hoe klein ook,
de bereidheid toont haar tijd
met het lezen van mijn schrijfsel
weg te gooien, sterker nog:
het in zeldzame gevallen
te gaan navertellen aan derden.

Ik zei dat wat zij schrijven
het best te vergelijken is
met een schimmige polaroidfoto
van een vlekkerig detail
uit een kindertekening
waarvan amper vaststaat
of het een uitschieter is
of een klungelige poging
tot figuratieve weergave.

Op de korzelige vraag van een student
of hij dan al blij moet zijn
als hij een mop die hij gisteren
in de kroeg heeft opgepikt
in goedlopende zinnen
weet op te schrijven,
antwoordde ik
– zonder de geringste aarzeling –
‘ja!’.