ik hou van het geknepen licht dat niet alles onthult
van de sluier, de nevel, de hunkering
die nooit alle wensen vervult
ik vervaag
ik volg de schemer
die ’s ochtends het verlangen naar licht bedekt
die ’s avonds zweemt naar de diepte van duisternis
bloemen sluit, ogen opent
zich tot oneindige verten strekt
de schemer, die woorden in half beschenen wolken leest
maar nog genoeg onbesproken laat
voor het volle licht
dat niettemin het duister vreest
In de nevel zonder gezichten
kan ik bewegen, ben ik vrij.
De diepe eigenheid benauwt,
het vruchtwater is me te nabij.
Zelfbeschouwend ben ik in een
maalstroom terechtgekomen.
Het zoeken is naar rechte wegen
die kromming van geest omzomen.
Men zegt mij wel vergeefs,
je bent wat je eet.
Maar ik ben onwetend vergeten
dat ik alleen ben wat ik weet.
gif spuit kringen uit een vulkaan
vervuld de hemel haar liefde over
meneer nachtegaal kwijlt toch
in dampen vergrijzen jaren verder
niet de natuur, wel gillende mensen
kwakende slachtoffers roken bommen door
de nevel sijpelt het meer over
mijn as druppelt het water toch
lijkt mijn glas niet te verzuipen verder
niet het licht, wel een koude dood
dik waas van nevel omringt
het stoffelijke
het licht mag wachten
tot de tijd daar is
voor nu
is het schemer en
het mag bewaard
nog even plaats nemen
met zijn grijze baard
zijn omhulling als deken
van suikerspinnen
die mij omarmd.
We willen alles ontleden
Ons met wijsheid bekleden
Het land is versluierd dolend
In een nevel van mist
De ziel gepijnigd
Het hart verbleekt
Gevangen in ‘t doolhof
Angst brult de zee
Eb en vloed
Een gouden gloed
Kleurt horizon
Tot de einder.
I
hoofd tegen rotswand
wordt cocktail
schedel krakend ijs
een radijzenparadijs
ontsproten aan
belladonna pupillen
en zij drinkt, mijnheer
o zo gaarne
knaldronken dame
van de shake ziele-
wiegend
‘t vergiftigd lijf
van nectar puls-
erend
nacht en nevel
II
ze begeeft zich, mevrouw
o zo gaarne
schaars geklede dame
boven afgrond iel
ogen bol
ontrolt ze er ‘r
kameleons tong
klautert
uit haar open mond
naar de bodem van
het vat
en schept haar bekers
als een waterrad gul-
zig in ‘t
langsstromend leven
I
ik ben niet méér dan het vergaan
van een halve eeuw aan mens
en wat ben jij mijn liefste
wat ben jij
behalve die vreemde mens
die niet méér is
dan wat witte botten voor het kraaien
een schild
niet meer dan een hollander
op bordpapier
een stem aan gort
II
zo mijn moeder mij baarde
begeerde
hou jij mij vast
voorbij de landerijen de nevel en het gesticht
ik heb je niet meer beloofd
dan je hebt ontvangen
hier in dit huis
heb ik enkels vastgebonden
broze handen gestoken in druipende zijde
ver van de stad
waarin ik een bakfiets en wat kranten had
ik verzorgde bloemen
alsof zij moesten herstellen van een zomergriep
III
wat we eerst zagen of roken
verdraagt ons niet meer
de dingen legen, álle dingen
zij vervuilen niets, versmaden niets
zij vervelen zichzelf
zo sterven wij
een eigen omstandigheid
Recente reacties