Resultaten voor het trefwoord negeren

fictieve personages 2 – manja croiset

besloten geen nieuwe relaties
aan te gaan
de ware zal ik toch nooit
ontmoeten

aandachtig sta ik op een tentoonstelling
een schilderij te bekijken

een warme mannenstem
achter me zegt
u lijkt op haar

voornemens de opmerking te negeren
maar mijn nieuwsgierigheid
is sterker

me omdraaiend komt mijn blik
terecht in vriendelijke onderzoekende ogen

in een poging me te verweren
zeg ik vinnig
een variant op
ik ken u ergens van
nee zegt hij
ik ken u niet maar ik zou
u graag leren kennen

iets minder bits zeg ik
onder het “genot” van
een glas wijn zeker

hij blijft charmant
in goed gezelschap heb ik
geen alcohol nodig
dient hij van repliek

gelijktijdig schieten we in de lach

en het pleit is beslecht

user calendarclock-o

de plaag – christos makrigianis

De wereld openbaart zich aan ons
Allen, doch met gesloten ogen sluiten
Wij dit af. Wij die bomen vreten,
Dieren, de raven die ons de dood
Wijzen, volledig vergeten en
Negeren. Er heerst een plaag, soms
De handen wassend in onschuld, doch
Vaak gedragen door het afgestorven
Nachtegaal gezang. Alles raakt met
Lichtelijke strelingen naar vergetelheid,
Niet in hart en ziel, maar in het
Afgekaderd, koude verstand.
Rationaliseren, problemen oplossen veroorzaakt
Door onze blikken. Die van een boom,
Enkel papier zien. Koortsig door een
Knagend geweten aan mijn
Eigen handelen, dat dit tot uitkomst
Laat komen. Onze graven al sinds
Het begin van ons leven gegraven,
Duwen onze lasten ons dieper, en
Dieper de grond in. Ogen
Nemen waar, maar het blijkt een
Afspiegeling van de vergankelijkheid
Van onze wil. Betonnen huizen
Beschermen ons, wat verdedigt
Alles daarbuiten? Simpele wezens
Dat onbegrip met vuur bestrijdt.
Wij zullen niet als feniksen
Herrijzen, maar verdreven worden
Van ons huis, de vernietiging dragend een
Plek in onze harten, en zielen zullen
Verscheurd door wolven, vergaan tot as.
In de stegen van de openbaringen
Rusten, tot het einde van al onze
Dagen. Ongenezen wonden zullen niet helen,
Maar de last, het lood niet te vormen
Tot goud, verder het graf in dragen.
De wereld eindigt niet met woorden,
Maar met geschreeuw gedragen door dieren,
Planten, bomen en het herstel van de aarde
                                                            Haar pracht.

user calendarclock-o

verdwijnen, vasthouden en terugvinden – pallas van huizen

Wees gewaarschuwd
zelfs de barbaren lopen in pakken,
vergeten te vragen,
zakken al bij hun eerste woord of daad.
Windstoten stompen in mijn gezicht,
ik word geduwd door kinderen van bijna vijftig,
geschopt en geslagen door jonkies van tien,
vrouwen van veertig negeren me en verjagen me,
overal ben ik een eerlijke hinder,
maar niet voor jou.
Het kleine stukje beschaving op aarde,
daar waar we rust hebben
zonder elkaar echt te kennen.
Het is hier, ergens hier, ik weet het zeker,
gisteren nog kon ik het vinden,
en vandaag herken ik het weer

user calendarclock-o

verdwijnpunt liefde – jos van daanen

Soms klink je als een losse deurkruk
en als dan pis ik op je woorden

of je ziet eruit als een afgesleten vloerdeel
dat zijn splinters in mijn voetzolen jaagt
tot ik je niet meer negeren kan en
je langs de ramen op de eerste wil verlaten.

Je dak lekt en de douche mengt zich aan
een stuk in ons gesprek, je sijpelt weg
in je eigen afvoer.

user calendarclock-o

een nieuwe ochtend – mark opfer

Wakker worden
met brosse zeesponsbenen
en je zorgen maken
en dan verbaast zijn
wanneer je ineens weer naast je bedje staat

honger hebben
en dat negeren
en alleen maar koffie zetten
terwijl je ogen branden
en je bloedhondwangen
alles naar beneden trekken

Er ligt een melkwitte gloed over de wereld
een zilveren reflectie
die de lijnen vervaagt
en alles kilo’s zwaarder maakt

ik voel me kwetsbaar
mijn arme overrijpe zonnebloemen
nutteloos aan mijn lijf

ik ben geen machine
ik ben niet gemaakt als machine
ik ben een zeemeeuw die op de wind wil drijven
en lustig naar de vrouwtjes krijst

user calendarclock-o

activisme in woonkamer – hans van willigenburg

Kom, laat ik eens een tv-programma negeren.

Een bijzonder populair tv-programma
dat na jaren zeker is
bij elke aflevering
vele tongen los te maken.

Ja, dat tv-programma ga ik negeren.
De uitzending zal mij niet bereiken.
Haha! Ik heb er zin in!

Het idee dat ik het zal gaan negeren
werpt vrijwel meteen vruchten af.

De auto die onder mijn raam voorbij rijdt,
maakt alleen al door mijn sterke voornemen
te morrelen aan de hiërarchie der dingen
meer aanspraak op mijn oprechte aandacht.

Ik kijk de auto dan ook met bovengemiddelde interesse na
en mijn waardering voor het leven, voor de avond
bevindt zich al onmiskenbaar in een stijgende lijn.

Ja, het negeren van populaire tv-programma?s
kan ik iedereen, reeds na deze eerste auto, aanraden.

De lichtjes heen en weer bewegende zitting
van de plastic speelgoedschommel bij de onderburen
metamorfoseert eveneens tot een object om mijn blik
met een ongebruikelijke dosis kalmte op te laten rusten.

Niet lang daarna richten mijn ogen zich op het puntgave,
witte hek dat er strak omheen staat en denk ik met sympathie
aan de toewijding waarmee schilders of de bewoners zelf
zo?n alledaagse klus hebben geklaard.

En weer later staar ik naar een lichtbruine straatklinker
en vraag me af hoe het ding vanuit de fabriek
hier naartoe is getransporteerd: trein? schip? truck?

Het begin van het populaire tv-programma sluipt naderbij.
Ik kijk op mijn horloge: het duurt nog twaalf minuten.
Staand bij het raam vouw ik mijn handen achter mijn rug ineen,
nog steeds vastberaden het populaire tv-programma te negeren,
maar in het groeiende besef dat het kwaliteiten heeft
waarvan het afwachten is of ik ertegen bestand ben.
Ja, het zal nog een heftige strijd worden over twaalf minuten:
niet de afstandsbediening pakken, niet die ene knop beroeren,
niet verlangen naar het grappige en originele dat zal worden gezegd.

De dan weer prikkelende dan weer somber stemmende onmogelijkheid
iemand te laten voelen de immense relevantie dat ik nu niet opgeef,
zwaar blijf investeren in die dakpan, wolk, roestige wieldop.

user calendarclock-o