Alleen fluisterkreten uit de tweede hand
plus het plaatje dat ik opsloeg
in het geheugen van mijn ontvankelijke tienerbrein:
hij zat vreemd rechtop en keek nogal uitdrukkingsloos.

Hij is nu ruim 20 jaar dood
maar ik ben er nooit achter gekomen
of de hoeveelheden watt die ze door zijn kop joegen hem echt hielpen.

Kon het de gaten in zijn ziel dichten?

Wakken van waanzin waar hij probeerde langs te laveren.
Is er een grens is waar je voorbij jezelf kunt raken?

Toen hij min of meer genezen weg mocht bleef hij zitten
hij vertrouwde zichzelf de buitenwereld niet meer toe.

Besefte hij dat hij een steen gooide in de vijver van zijn nageslacht?