In het geweer
is de slechte antifee
zwaar geladen
ze heeft geen zin
voor prehistorische muis
te spelen
tevens is het een vergissing
het moreel falen te noemen
er gaan stemmen
voor een resetknop
open en onbevangen
er is geen contact meer
met de vader
van Volt
hij draagt een trouwring
om zijn middelvinger
die vrouw vond
tot slot van god en los van man en muis – geen flauw idee
dat haar huis haar huis allang niet meer
is het gek dat ze het niet herkent
en jou
je geur is raar geworden
want dat kan
je kan iets zijn dat haar ternauwernood gewend doorkruist
de plotselinge nieuwe tijd
haar aarde ligt gekanteld – zo komt het dat ze roept om polen
donder maar op
met je gelul en je karpatenkop
zegt ze tegen de krantenjongen
een zorgverstrekker vangt haar bang
en tegendraadse spijt
tekent zijn minuut en luistert
nauwelijks naar hart en longen
een tragische toestand hier
sinds de kat de muis verslond
en verlangt naar wat gegeten is
Naast de muizen heb ik nog veel meer knagers.
De muis wordt vervangen door een pen
gezien het groeiende belang.
De essentie is dat je zo ontspannen mogelijk werkt.
Dat pakt nog wel eens anders uit.
Men zit al wekenlang te bijten op mijn kaars.
Overjarig knap en uitgelezen op een vlot en toch
de meeste vissen zijn koudbloedig.
Thanx For Nothing Overkill.
Volgens mij – ik was altijd al wat kritisch –
is het gewoon de Urenteller.
De zware centrale seconden en dan ben je klaar.
Kunst na Arbeid. Staat op een plakkaat.
De muis komt dagelijks wat later.
Je wilt gewoon gaan varen.
staren naar het scherm
dat kan ik wel
uren volhouden
dan wordt het zwart
voor mijn ogen
een ontwaken
één schokkende beweging
zet mij met beide benen
op de grond
Er was eens een blanco muis ontsnapt aan muizenissen uit mijn hoofd kon ik mij niet in die gedachte vergissen… om maar met de deur in huis te vallen blijf ik in elke centimeter van mijn vierkante leven rondhangen.
De oren gespitst op ieder anders geluid waar ik geen kaas van heb gegeten, wie kan mijn gekeutel nou niet weerstaan… een huis tuin en keukengedachte is zo gepiept, zo gedaan.
Terug in mijn hoofd kom ik Roodgrapje tegen bij de nooduitgang… en dat doet de deur dicht! Ik heb zo mijn grenzen, weet U.
Bloot slaat hartstikke dood. Oh, vermuist nog aan toe! Nu lig ik daar uitgesmeerd en maak van elke afgelikte boterham geen gezicht, ik ben zo verstrooid, er blijft geen gedachte overeind bij de moraal van dit gedicht.
nooit zal dit wennen
zeggen doktersogen
achter het bureau
het beeldscherm toont
wat de muis
niet wissen kan
op de gang
trekt een stoet cliniclowns
de stijf gesloten deur voorbij
de kalender aan de muur
die een toekomst
op papier plaveit
buiten roept een kind
buut vrij
Als ik luister naar zijn rake klappen
in de tijdgeest waarmee ik fluister
kruip ik bij de hond op schoot
grijs als de muis die mijn eten deelt
staat mijn hart nog in het rood
en een ouwe draak mij schaduwt
het huist in onuitgepakte dozen
zoals drift op mijn lijf geschreven staat
is eenzaamheid niet uit te spreken
rauw is de stilte van vaders hart
wanneer ik als kind mijn geest hoor breken.
Je ligt bijna helemaal stil. Je ligt daar maar
als een afgelegd lichaam van boven gezien.
Door een holle tunnel met de stem van de gewone man
De gewone man die naar de hoeren gaat, op de ruit tikt
Een barst in de ruit tikt.
Met de stem van een kat die een muis uitvraagt
De man die de stem met man en muis uitbraakt
De muis die heel wil blijven, voor de man
die zijn slagveld van binnen doorschouwt
Het buikje piept
over het randje van mijn broek
als een onschuldig muisje
aarzelend en eigenlijk
best lief.
Maar dit is wat ik zie.
De muis wordt monstermuskusrat
en ik
een hangbuikzwijn.
De muis moet dood
door paarse korrels
of een val
en ik
moet morgen aan de lijn.
Recente reacties