hoe een dag
deel wordt van een kinderboek
waarin zwarte pennenstreken
een vissenoog omzeilen
er dwarrelt iets
van droogte door het raam
en de geur van kaneel
hangt al dagen aan de lijn
het dobberen van de kleine kajak
legt het oeverloze bloot
van water dat blijft stromen
een boek eindigt waar het ooit begon
in de moederschoot
Ik ben het eindpunt
stootblok waarop je
zoektocht te pletter loopt
Raap je bezittingen
bij elkaar en stap
uit
Ik ben het nooit beloofde land
Leg je rusteloze hoofd
in mijn moederschoot
Hang je kleren in mijn kast
strijk de reiskreukels
uit je feestkledij
Ik ben de ankerplaats
veilige haven en blok
aan je been
Wij dansen samen
op gepaste afstand
tot
jij bezwijkt voor de lokroep
van de eerste trein
ze draagt nog de naam maar de faam van weleer
vliedt weg in flarden van herinnering
het fornuis gedegradeerd tot meubelstuk
in de kast wordt enkel nog stilte bewaard
moeder kookt niet meer, raakte ’t kwijt
dwalend in de mist die haar hoofd omringt
is onderweg terug naar de moederschoot
geen zorgen meer, voor altijd veilig
Recente reacties