Resultaten voor het trefwoord marten visser

rust – marten visser

De flauwe grimas
verdwijnt even snel
als een waterige
regenboog

Was toch verleden
week dat de eerste mens
op de maan liep

En jij gister met lompe
verwoestende passen
mijn hart ontzielde

Zou ik dan morgen weer
de met onschuld besprenkelde
baby donshaartjes ruiken
en voelen

Weet ik dan wat ik
volgende week met mijn leven
heb gedaan

Vandaag geef ik de onmacht
samen met mijn lichaam
aan de rulle aarde
en vlij ik mij in de
welkome gedolven rust

wijwater en levertraan – marten visser

De doodgraver reist in
een rommelige en
verzuurde coupe
staart brutaal terug
zonder uitnodigend
te zijn

Zoals gewoonlijk reist
hij achteruit dat
leeft voor hem
het veiligst

Hij lacht om een
gore mop die hem
ingefluisterd wordt
door een motvlinder
welke een lijkenlucht
verspreid

Beiden zijn ze zich
gewaar dat zijn
gefladder dodelijk
kan zijn

Maar in dit verbond
van rigor mortis en
metamorfose een
Koninklijke setting

Clientèle ervaren de
warme wijsheid als
een duffelse jas
die eeuwen in het
donker heeft gedwaald

Laten zich verleiden
door meeslepende verhalen
over vrijheid en liefde
wijwater en levertraan
U zijt gewaarschuwd!

midzomernacht feest – marten visser

Dansende glimwormen verlichten
mijn schuchtere schreden
geleid door twee statige
witte wieven.

Langs de uitgesleten treden
afdalend naar het
midzomernachtfeest.

Onheilspellende mysterieuze klanken
Bach’s toccata gespeeld op een
droog waterorgel door een
beschonken faun.

Zich lavend aan de fles der
zotheid drinkt de nar
om zijn wulpse bosnimf
te vergeten.

Trotse eenhoorn is geen
deelgenoot aan het nachtelijk
bacchanaal
bewaakt de brokstukken van de
Steen der wijzen.

pelgrimpad – marten visser

Vrijwaar deze stoel
laat hem zijn
gastvrijheid behouden

Laat deze deur
geopend, sluit
haar nimmer

Onaangekondigd komt
de verlichte vrijheid
en klopt nooit

Ongrijpbaar vervolgd
ze zwevend als
een pluisje haar
onvoorspelbare weg

Vreemden op je pad
zijn Vrienden die je
nog niet tegengekomen
bent.

bubbels – marten visser

De rode vlek gemorste
Exota bezoedelt mijn
oneindig verlangen
naar de onbereikbaar
verloren tijd met jou
beiden verdwaalt in een
stomme film van
bevochten waarheden
welke zich lieten inpassen
als een desolaat ruikend
pashokje op zaterdagnamiddag
waar illusie keihard
door de ogen van de
spiegel wordt verbannen
geluidloos afgevoerd
naar het rangeer terrein
van gestolde dromen
hyperventilerend blijf ik
blazen door het rietje
wachtend op de bubbels

levens – marten visser

van de levens die
ik heb doorleefd
resten de schrale reünies
tempels gebouwd op
drijfzand gemetseld met
onuitgesproken verlangens

de nagejaagde goden waren
ongrijpbaarder dan smeltend ijs
geluidloos weggedreven op
hun gecraculeerde vleugels

gelukzalig zal ik de
vier zwarte bouviers getooid
met hoge hoed onthalen
en hen volgen in het kwijlerigspoor
mijn oude ziel is moe

nachtportier – marten visser

Nachthotel vol gevallen engelen,
dwalend met starre gezichten.

Leven verloren, lege woorden
huilen bevroren tranen.

Zweven vormeloos in de ijle lucht,
boodschap zonder ruimte.

Bergen zonder hoogte,
gister is een ander land.

Laten we dansen op de maan,
kussen de vijand in ons zelf.

gebroken ramen – marten visser

Muffe reuk nat cement
vermengd met verkoold hout
flarden vitrages gedrapeerd
als levensloze getuigen

Groen slijmend riekend mos
demt de klagende echo’s
tacet, hier waart een
ongevraagde bezoeker

Schubbige pissebedden feesten
met witte maden
brengen de dode rat met rode
neon ogen tot leven

Stuntelig glijdend door de
vette klei van emoties
schud ik de schurftige heremiet
van mijn belaste ziel

laat hem achter dansend
zuipend badend in zwavel
met Lazarus de rusteloze rat
met de neon ogen

contrabas – marten visser

Swingende dwingende contrabas
legt mij zijn wil op, betovering.
onbewust uit het niets
begint in mij iets te stromen.

De oermens in mij ontwaakt,
fluwelen improvisaties vloeien.
nee Horatio, hier past geen ratio

Lopende bas leidt mij door
het leven.
langs het podium der kunsten

Wereld is even de
ontmoetingsplaats.
met die ander zonder
roes van de overwinning.

nachtexpres – marten visser

zwarte nachtexpres tragische
achtbaan aaneengesloten beelden
muffe klagende dromen niet
uit te bannen, mijn leven

geen eind laat staan begin
ontbrekende noodrem geen haltes
conducteur zwijgend met holle ogen
knipt mijn hart en mompelt
eindstation “de afrekening”

trage zilte tranen lekken
over mijn gebarsten lippen
soms komt de regen uit de hemel
vaker uit een mistig verleden
goed gerijpt maar een bitter jaar

ik snak naar adem
dwaze carnavaleske figuren
beschimpen een engel
met gebroken vleugels
ben van steen voel geen verdriet
ik ben beide