Resultaten voor het trefwoord maria

komische uitnodigingen – maaike klaster

Ooit, het zal in 2006 zijn geweest – kijk het maar na –
werd ik uitgenodigd door mijn toenmalige baas om bij
haar in de tuin het glas te komen heffen op de tachtigste
verjaardag van Fidel. Castro dus. Dat vond ik vrij komisch.
Nee, ik ben niet gegaan. Uiteraard.

Een andere uitnodiging waar ik wel om kon lachen was
geen uitnodiging, maar een aanzoek. Van een wildvreemde.
Op een bushalte, middenin de nacht. Deze man wond er
geen doekjes om, vroeg mij vrijwel meteen ten huwelijk en
hij meende het echt. Zo naarstig was hij op zoek naar een
verblijfsvergunning. Ook toen heb ik nee gezegd.

Een derde uitnodiging die geestig, maar eigenlijk om te
huilen was, kwam uit onverwachte hoek. Mijn vriend destijds
vroeg of ik alsjeblieft wilde kijken naar hoe ik mijzelf in de
toekomst zag, en ik verbaasde mij erover dat hij niet op de
hoogte was van het feit dat ik er geen een had. Zelf zag hij
zich als vader aan de vaat voor een raam staan met buiten in
de tuin een baby op een kleedje. Dat vond ik vreemd, bijbels
bijna, want met wie had hij dat kind gekregen? Niet met mij,
dan had hij dat gezegd. Misschien dat hij in zijn fantasie een
soort mannelijke Maagd Maria was die de Heilige Geest had
bevrucht. Toen ik ernaar vroeg, kreeg ik de wind van voren,
met daarop volgend die uitnodiging, dat verzoek. Of ik A.U.B.
mijn eigen toekomst wilde bekijken, mij niet wilde bemoeien
met de zijne. Wat hij eigenlijk zei, was dit: “Wat een trut ben
jij dat jij niet in staat bent om kinderen te krijgen! Ik heb de
mijne tenminste zelf bedacht.” Gek is dat, hoe mensen een
kloof tussen zichzelf en een ander weten te slaan om die ander
er vervolgens van te betichten niet aan hun kant te staan.

De uitnodiging om over die kloof te springen sla ik altijd af.
Van mij uit gezien is er geen kloof. Ook die had hij zelf bedacht.

de duinen – willem van hees

alles wat ik ken zijn de duinen
de witte duinen doen mijn botten rotten
duinzand onder mijn zolen
de witte duinen en het spelende kind

de witte duinen tegen de tijd
de witte duinen scheiden de zeelijn
voorbij loopt Maria een vloedlijn
van 2000 jaar lang

en ik weet dat de duinen mijn botten zullen laten rotten

zandvoorts duinen zien de zee
waar zij loopt het dode kind
in haar

zandvoorts duinen vormen een arm
uitgedroogd en verspreid land

ze snijdt haar polsen
bloed aan haar handen

vannacht sprak de heer tot mij: – martin m aart de jong

Er is een prijs voor alles, ook voor zwijgen en het lam
dat ritueel aan mootjes wordt gehakt en opgestapeld in
snackbar Shalom aan het spit rond draait om de as
van het kwaad langs het vagevuur wentelt en ziet
dat het goed is hoe alles overloopt in elkaar
begoten met knoflooksaus, gegeten met gebroken
brood weg gespoeld met cola door het lijf
dat hunkert naar de poëzie van Augustinus
de clown met de zeven wonden, terwijl Judas
door de speakers schalt: neem dit brood neem
dit lichaam, neem plaats in snackbar Shalom.

Er is een plaats voor wijzen aan de bar
en voor dwazen aan het raam. Ik doop
mijn frietjes in onschuld. Ik betaal
voor mijn zonden ik bedank Maria
en offer mijn dagen ik sluit mijn maag
af met zoute yoghurtdrank ik weet
dat alle leven leven is ik zal spellen
hoe de letters langs het raam geslingerd
zijn zoals ik tussen hoop en vrees en bid
dat er ook nog ooit een gerecht
mag zijn maar weet wel beter hoe
de wereld draait aan het spit.

Dit is zoals ik het bedoeld heb.
Ik geef het over in uw handen.
Deze stad die sleutels heeft
zal vleugels vinden om te vliegen
te ontsnappen aan dit lijden
deze spelfout van de tijd
het zal heel en zwijgend zijn.

het mag geen naam hebben – lilian caessens

Zij was het meisje van de Seringenlaan
de Seringenlaan van de Lindenheuvel
de Lindenheuvel aan de Bruinkool
de Bruinkool aan de Bergerweg

zij was het meisje van de Bloemenmarkt
van bidden in de Onze Lieve Vrouwekerk
van altijd durende bijstand
aan de Eikenlaan en de Kastanjelaan

zij was het meisje van de Egelantier
van de Elsenburg en de Resedastraat
de Portonnekuil en de Lindenlaan
van drie weesgegroetjes en het lof

zij was het meisje van de Valderenstraat
de Bosweg en de Hyacinthenlaan
van grasduinen en de Rozenlaan
en het kruis zonder naam aan het end

Voor je iPod (2) – Maaskant – Daniël Dee

Maaskant – tekst Daniël Dee – muziek Peter de Groot .mp3

maria omschreef mij het uitzicht van hotel new york
drijvende dokken een kraan tilde hout als een baby omlaag
ze vroeg zich af wat ze moest doen om dichtbij hem te blijven

ik kende dat uitzicht wel dus ik vertelde
zag je dat verliefde stel dat is allang uit elkaar
zij wilde hem perse leuk vinden maar het werkte niet

verder vertelde ik haar het was reeds vijf in de morgen
zag je die bedrukte voorman die zolang heeft gezworven
hij wilde perse rijk worden maar hij werkte niet

waar wij nu zitten kijk hier bij de rivier
met zalm op het bord en wijn in het glas
volgens maria de mooiste plek langs de kade

de enige constante in deze transithaven
de richting van de maas naar de noordzee
een wapperende wimpel op de landkaart

altijd klotsend tegen de kant van het terras
de beukende hartslag van het nieuw rotterdam
een meisje kust haar vriend een voorman fluit

dit is de dag om even dichtbij me te blijven

Daniël Dee
[uit: Vierendeel, uitgeverij De Geus, Breda 2005]