de glooiing is wit
wijnranken hebben de
opdracht om de
steen bekleding
van dijken te versterken
en bladeren door
zwarte golven van de zee
vlaggen zijn
in elkaar verstrengeld
verenigd met
in elkaar
verstrengelde lichamen
op het hete zand
de hemel kleurt
ingo als een blauwe
dolfijn gevangen wordt
nog voor haar
dans ten einde is
de kroeg is verlaten
vermoeide obers stoeien
met houten stoelen
een stuntelige dans macabre
traag veeg ik het opgedroogde zilte zweet
van mijn nog warme trombone
de zoet gevoosde sensuele
koperen klanken zijn vervaagd
gelijk met het bierschuim
in de met vele vingerafdrukken
vette ongespoelde glazen
mijn zinderende transformerende
alter ego komt tot rust
gedwongen door de harde koude tl verlichting
ontdaan van elke menselijke compassie
toont ze haar ware uiterlijk
kil en desolaat
kom muzikant, ga het is nacht
en mooi geweest
Recente reacties