De orde van logica, zij reikt verder dan de mensenlogica.

Het is een onbewogen dag, de deur achter hem dicht en op reis.
De logica van de natuur, balans en onbalans, de wetenschap van macht,
·om te gaan of te blijven. ‘Anneroos neutraliseert me, Ylcia laadt me op.’

Twee honden, Kaa en Kee, ongebonden aan een lijn.

‘Waar staat het voor en wat wil het zeggen?’ Vraagt hij zich af.

Dwing het kompas niet naar het zuiden als het naar het noorden wijst
en dwing het kompas niet naar het noorden als het naar het zuiden wijst.
Maak je los van de muur, begeef je buiten het cement en de fundering.
Spiritualiteit is als een volwassen vlinder, vrij, alleen, mooi, oneindig mooi,
·alleen voor jezelf.

Anneroos is hoog, zo hoog. Maar Ylcia is nog, nog hoger, verder dan zij.
Je kan zelf nog, nog, nog verder en hoger komen,
maar zo iemand heeft hij nimmer echt gekend.

Hij wilde tegen haar zeggen
dat hij deze vraag eigenlijk niet eens hoefde te stellen,
maar zelfs dat was niet nodig, het ging vanzelf.

‘Wat zeggen ze?’ Vraagt Ylcia haar man.

‘Ze spreken in waarschijnlijkheden, omdat ze niets zeker weten.
Niemand, niemand, niemand weet hoever die is. Niemand!

En schat, weet je wat het ergste is?

Ze zeggen, dat als ons hoofd niet aan onze romp vast zou zitten
dat wij ons hoofd ook zouden vergeten.

Met andere woorden tijd om Anneroos duidelijkheid te geven.’

Ochtenddauw laat langzaam aan grassprieten los,
een eend, een fuut, een vaart, een vijver.

Anneroos loopt op blote voeten als ze ziet dat haar man weg is.
Ze voelt twee botsauto’s botsen.

De honden, Kaa en Kee, zijn met de dromen van de oosterwind
vertrokken.