ik ben de zoom van je jas
die loslaat, de haarschilfers
die jij niet ziet, de verloren knoop
van je jeans, de rode vlek
in je slipje die niet wegwast
de haar in de boter, het gaatje
in je sok, de kale plek op je hoofd,
de barst in je kop, de lipstick
op je slaap, de lepel in de
kaviaar, ja ik weet het, je vindt
me raar, ik kruip weg
in je schaam
haar
de goden grijnzen
kijken zwijgend neer op mij
in stil verwijt
want zij houden enkel
van hen die jong sterven
opgejaagd en afgeleefd
in de spiegel vertellen lijnen
over verloren kansen
te lang gewacht
te weinig geleefd
te veel weggegooid
als een huidenge jurk
stroop ik mijn leven af
een glazen vogel vliegt door de kamer
valt voor mijn voeten stuk
de wieken van de molen
draaien haar een rad voor de ogen
wat hoeken heeft rondt af
draait vierkant op de wijzers van de tijd
in dit huis van wachten
zonder woorden, beseft ze
dat niets meer zal zijn zoals ervoor,
dat de dingen eindigen in een woord
in haar hoofd knarsen de wielen,
lopen spaak en zwijgen
Recente reacties