de extreem dunne bandjes
van je bescheiden stalen ros
bewogen zich twijfelend voort
in de witgrijze rotzooi die
pontificaal op
het fietspad geschoven was
als een echte ridder
stak je het Kruidvat toiletpapier
als in een heus zwaardgevecht
naar voren en
bijna triomfantelijk
piepten er
inlegkruisjes
uit je C1000 tasje omhoog
je wist vast wel van wanten
en alsof het vanzelfsprekend was
droeg je
vrouwenlaarzen
Resultaten voor het trefwoord laura mijnders
Haar handen gebaren druk
in de gebakken lucht
die om haar heen hangt
als een mythe
over een auto en veel sneeuw
met precisie
probeert ze
weer te geven
waar de buurman
op haar parkeerplek
heeft gepist
als een hyena misschien
en hoe zij,
stemverheffing
en whiskey
besloten
haar auto
zijwaarts
in die van hem
te parkeren
Leonard Cohen
en een beetje goedkeuring
ik zag het glas
al op de tafel staan
het pakje sigaretten
al door de kamer liggen
rood
van de lippenstift die
ik nooit opdoe
Je dipte rummikub stenen in je koffie
alsof het iets zou oplossen
(op zijn minst net als suiker)
ik keek toe
hoe degene naast je
die je nou nog niet echt
bepaald ‘een vriendin’ wilde noemen
een steentje naar binnen werkte
en hoe ze kauwde,
maar niet slikte
ah, gelukkig dacht ik
geen heimlich greep vandaag
en ik ruilde het steentje tegen
het koekje waarmee ik
in een worstelhouding verzeild raakte
om het maar gauw uit zijn plastic verpakking te wippen
verderop
ging degene waarop
jij verliefd was
naar het damestoilet
en trok niet door
want mannen hoeven niet door te spoelen
zei je
ze wisten gewoon niet beter
Heb je al gehoord van Jesse
die gekozen heeft voor zijn laatste dag
vluchtig trok hij
zijn schoenen aan
om te lopen, zoals vroeger
langs de waterkant
om gewoon maar wat te lopen
langs de bankjes
waar hij met vrienden
lachend zijn eerste sigaret rookte
even bleef hij staan
veegde zijn neus af
en keek in de verte
schatte de tijd en
dacht aan het kind zijn
maakte een keus
en een laatste keer zorgde hij voor
vertraging
niet door nonchalant
te laat te komen
en zijn klasgenoten dezelfde glimlach
als altijd te bezorgen
maar door te lopen
tot de zon komt
Wanneer krakende voetstappen
zich voortbewegen in een nacht
die me speels wakker houd
wanneer alles vastbesloten lijkt
te liggen in angst, slechts enkel angst
in diezelfde angst
die mij
dagelijks zo bruut m’n dromen ontneemt
dan
vraag ik me af
of het niet beter zou zijn
om zo’n leeg bierblikje in de trein te zijn
of het niet beter zou zijn
om te bestaan in een traag meebewegen met het stoppen
van zo’n ijzeren monster
in het optrekken en het schudden
het blijven steken
in de barsten van een vloer
die door niemand opgemerkt word
Misschien is het beter
de adem van een willekeurig mens op de rand
van mijn blikken lichaam te voelen
zijn lippen die me even aanraken
om vervolgens
weggesmeten te worden
en te rollen
en te rollen
en te rollen
totdat iemand me oppakt
en er voor mij besloten word
dat ik thuis hoor
in een vuilnisbank
waarin ik niet meer geacht word te bestaan
zou dat
soms
niet makkelijker zijn
Ken je dat fenomeen
van die rechtstreeks
containerteksten
geschreven voor mensen
die wel
een enkeltje container
kunnen gebruiken
van de papieren teksten
die ik zorgvuldig
tot een prop vouw
bouwen ze meubels,
een sofa en
een tafel misschien
als dat al in een rechthoek
op rolletjes past
van mijn gedachten breien ze
een deken
blijven ze warm
totdat de vuilniswagen
zich meldt
Mijn buren
komen uit Somalië en
hebben een manier ontdekt
om elkaar te tonen
hoeveel ze van elkaar houden
de 1 gunt de ander de sleutel
van het portiek niet
en de ander gunt de 1
de voordeursleutel niet
dus de post verstoft
beiden hebben maar 1 sleutel
van iets wat niet werkt
niemand belt meer aan
en ik draai de muziek
zo hard als ik kan
1.
Gisteren werd er
een hartfilmpje gemaakt
verscholen
achter een redelijk
acceptabele borst
maakte het geluid
gaf het nog steeds vorm aan
een lichaam
2.
Vanmorgen zette ik het ene been
voor het andere
een beetje trillerig
verstopte ik me
achter de haren
die mijn hoofd nog bedekken
ik tuurde naar de handen van de zuster
om haar ogen niet te hoeven ontmoeten
de appelmoes
werd door zuster Anoniem opgelepeld
Ik adem nauwelijks nog,
kruip vluchtig voorbij
aan de momenten
waarin de liefde van familie
me nog dwingt te overleven
Wanneer ik spartelend
nog probeer
grijpt frustratie het laatste
restje adem
en ontsnapt
aan de handelingen
van de doktoren
Heel even geloof ik weer in
opgeven
en nauwelijks ademend
overleef ik
mijn herinneringen
en geef mijn kinderen
een nieuw begin
Recente reacties