Resultaten voor het trefwoord langzaam

overlopen – pallas van huizen

Langzaam valt de druppel.
Breekt stilte in stukken.
Het besef dat het tijd is.
Dat dingen gaan lukken.
Langzaam valt de druppel.
De laatste druppel.
Zet alles weer terug,
wat eens zo scheef zat.

mijn poëzie – wim de roo

De ochtend begint

langzaam mijn poëzie te ontsteken

in zacht sluimerende ruimte met snurkende hond

en in de hoek het gepruttel van koffie

achter de ruit breekt de hemel

zich open in wolken

en schichtig

héél voorzichtig

begint mijn poëzie

de ochtend te schrijven

tame impala – mattijs deraedt

De gouden echo door de grot
De oranje grot en hemelsblauwe lagune

De hoge dronken stem trilt nog na
Geen knijper te bespeuren op deze banden
Een stem als rook, grappige rook

Als een moderne sjamaan staat hij
Onder dit bijbels gewelf
De atmosfeer omarmt hem, geeft hem ruimte

Zijn lange gewaad mondt uit in tongen
Gulzige pythons die zwaar worden van het blauw
Tussen zijn haren weeft zich een band
Een regenboog, een vloeibare pijl

Ronde tanden in een kleine mond
Een zoemende wolk
Grote ogen, zacht gelaat, kleine kin

De gitaar rond zijn hals lost langzaam op
Zweeft weg

stil – onbezield

een arena vol mensenbladen
allen stil, statisch
zij zien een woord dalen
langzaam, naar benee
lento
nog niet rakend
wel nakend
een kaal woord
het zweeft nog boven

en dan raken zij elkaar
woord en bodem
vleesgeworden één

Oorverdovende Adembenemende
Donder!
De Arena barst uit zijn Voegen
Explodeert!

Dát was het woord
waarop het wachten was

in de geslagen krater
ligt het voor het oprapen
spreek Het
en de sferen zullen bedaren

durf je?

stil

maar niet alleen…

vergezicht – bob elias

vanuit haar stoel
dicht bij het raam
kijkt ze over de velden,
weerspiegeling van
braakliggende akkers
achter haar ogen
waar oude bekenden
ooit verwaaiden,
haar gelaat
bleek en verlaten,
het licht dat langzaam
achter de einder verdwijnt.

na de inbraak – berrie vugts

Je komt na een nacht elders in de loop van de middag weer thuis
De poort is van het slot en je ziet het koffiezetapparaat buiten op
De grond staan en je staart naar het raam dat je had dichtgedaan.

Hebt dichtgedaan. Je gaat zelf door het raam naar binnen met die
spanning van: zijn ze misschien nog hier en begint het dan nu pas
Maar je treft niemand aan. Je slaapkamer slaapt in de nachtkastjes

Die openstaan en even leeg van binnen zijn als toen ze nog dicht
Waren. Ze waren altijd dicht bij jou. Je staat in de slaapkamer en
ziet hoe het dekbed glanst en op je strakke naakte lichaam wacht.

Langzaam breekt het besef bij je door van een esthetische code
die in de kamer heerst en daar ook al heel erg lang voor jou was
en die je direct met de indringer verbindt. Dan breekt het besef.

de berg III – walmzand

Nachtmusik

zon achter de top
sferisch licht aan weerszijde, diffuus
de lucht daalt
in het dennenwoud

schemerachtigen struinen mysterieus
ik ben alleen?
loop over naalden verweerd al
geluid verstomt

een zweem van eeuwigheid
het bos zwijgt, zingt zonder woorden
die muziek kan alleen ik verstaan

langzaam daal ik af
tijd verloopt

ik zie de maan…

terras 2 – bennie spekken

kleffe hitte van-
daag zegt de man

hij lacht zolang
de aandacht duurt

dan begint het
zacht te regenen

langzaam druipen
de maskers af

succubus – lammert voos

na de zoveelste slapeloze nacht, scherp
als scheermessen de zintuigen inmiddels,
duiken uit de mist de gezichten van de doden op,
onaangetast door de tijd, verfraaid door
selectieve herinnering, neuk je nog eens
het stijf geworden lijk van die eeuwige liefde
die gedood werd door de bliksem, een levende
vrouw kan nooit met haar concurreren, hoe oneerlijk,
en de kilte zit niet in dat lijk, maar achter je eigen
ogen en je verbrandt langzaam maar zeker door
de vrieskou en niemand, niemand zal het begrijpen,
zelfs ik niet