Hoeveel keer heb ik deze week het YouTube-filmpje bekeken
van de 0-4 overwinning van Inter Milaan op
stadgenoot AC, daterend van 29 augustus?

Minstens honderd keer. Ik denk, meer dan tweehonderd keer.

Sinds ik de versie met de zangerige, Portugese commentaarstem
van de Braziliaanse tv ontdekt heb,
zijn de weergaloze goals van
Thiago Motta (min. 28),
Diego Milito (min. 35),
Douglas Maicon (min. 45)
en Dejan Stankovic (min. 67)
een nog nauwer sluitende vagina
rond de dikke pik van mijn Inter-idolatrie.

Om de slotdagen van 2009 in euforische staat door te komen,
is er, in mijn geval, dus niet veel meer nodig geweest
dan een muis die het pijltje in mijn computerscherm
correct bestuurt en telkens opnieuw op de startbutton
van dit filmpje annex doelpuntenfestijn dubbelklikt.

Of dit een zonnig dan wel onheilspellend licht
op mijn persoon werpt, laat ik graag aan anderen over.

Zeker is dat mannen als ik – in de rapporten van het Playboy-concern
aangeduid als ‘the major target group for erotic entertainment’ –
dankzij deze herhalingsmogelijkheid op YouTube weinig of geen
behoefte meer voelen om een kiosk binnen te stappen en tussen
de overvloed aan bladen een nieuwe Playboy of ander erotisch
getinte uitgave weg te grissen, die – tot overmaat van ramp –
dan ook nog in alle openbaarheid tegenover een vrijwel zeker
sikkeneurige kassadame afgerekend dient te worden.

Het besef dat ik de commerciële managers van het Amerikaanse concern
met mijn kinderlijke gedrag op internet de nodige hoofdpijn bezorg,
is een extra toefje slagroom op de orgasmen die ik beleef
met het aangeduide YouTube-filmpje.

En los van eventuele commentaren
op digitale fora en sociale netwerksites
geeft het mijn zelfbeeld op voorhand al een duwtje in de goede richting.

Lange leve
http://www.youtube.com/watch?v=kbCJnqTYIfk!!!