Weg, ver weg uit de kelder van de ziel
met de vrijheid van het lichaam
naar feesten van alledag
door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages
langs de stilte van het ommuurde bed
op de fiets, voorbij het uitdijende heelal
met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn
met het vliegend hert naar het land
van de timmerman, bij wie thuis de kastjes scheef hangen
van de onbekommerde, die de ogen sluit voor kwel
met de vrije wil, gevangen door verdrongen dwang
van degene die leest en schrijft
ergens komt
en nergens blijft
Laat het maar rusten, gewoon rusten
Resultaten voor het trefwoord kwel
Dan heb ik ook nog iets met rode
rozen en met goudband afgestikt
in oude schoenendozen. Plaatjes
in een gelig schrift. Engelen
die met hun bogen precies op
je hart gericht je willen doden
met hun blik. Het zou verboden
moeten zijn om zo te schrijven
dat het pijn doet aan de lezer’s
ogen. Er zou een God toch moeten
zijn die ze liet zwijgen. Maar nee,
hij toont hierin geen medelij.
uit voorzorg mijn gezicht neutraal
en in balans mijn lichaamstaal
een man met slang daar ziet mij aan
alsof ik niet lang meer heb te gaan
de dokter komt klinkt ook niet fris
hij hoest een naam die er niet is
de slang gaat mee ik blijf alleen
met enge folders om mij heen
ziekten kwalen ongerief
ik zie alles weer in perspectief
dat ik mij nog langer kwel
kom ga heen en heel jezelf
Recente reacties