het jodiumkleurige bier
smaakt naar verveling
de prijs die ik voor een aanbieding
van de Lidl heb betaald
verhoudt zich als draaiende magen
en de deinende reling
op denkbeeldige, golvenhoge zeeën
zonder kust of einder meer bepaald
dit portret van de zelfbedrogen droom
is verankerd in ongeschreven wetten
de lauwe lucht die me benevelt
maakt me sloom
na de eerste keer rest herhaling
van zetten
ik weet ‘t
stom, stom, stom
het is stil
de straat klimt omhoog
en kust de maan
in haar laatste kwartier
luxe boekenlegger
met ijzeren randen
waarop de tijd zich stukbijt
bloedrode rozen
pusvergeelde anjers
vervaagde vergeet-mij-nietjes
kleuren de hemelbedden
blauw
van kou & weeromstuit
staren kaalgeplukte
boomstronken
naar rodeorijdende cowboys
uit Hardinxveld-Giessendam
waar samengevouwde
handen zich
niet om de lokale schietschijf
bekommeren
die meelijwekkervroeg
is opgestaan
om huiswaarts om te keren
stijve harken
die het gras…
(alang alang)
:
het heeft geen zin
(schuift de boekenlegger in de Koffieveilingen)
zegt zij
en rekent af
mijn hoofd is helderder vandaag en
anders dan daarvoor ik ga naar
het strand om te voelen dat ik leef
inademen mijn lucht diep en schoon
laat ik door mijn longen
jagen in en uit mijn ribbenkast tot
de aanhechtingen vervagen
dichterbij de kust loop ik golven
spoelen voeten schoon trekken
terug en zuigen aan mijn
tenen wind gaat door
me heen en speelt me voor
mijn benen maakt
een warboel van mijn
haren en kust mijn natte
voeten
Wicklow Mountains, Glendalough, 1994
Bij ’t scannen van de dia’s plots uit het grijs weer het beeld.
Zilverkorrels van film op chips omgezet in gigabytes.
Langs de onstuimige kust klapperend de megakites.
Logeren in het bankbiljet van tien pond was voor niks.
Zicht op cycladen? Ithaca? Nu niet de baai op, want
zuidwaarts richting Wicklow Mountains. Wind mee fiks.
Beter kijken want het is per slot van rekening Ierland
als waar getoond. Er bommeldingen zwevend lopen
zich grillig lonen. Weerbarstig de wolken in hun sas
in vernevelende regenval. De hemel schuift de sluizen open
alles hier wordt van vervormend spiegelend vloeiend glas.
Kieuwachtige wezens druppen over de brilleglazen.
En zagen sindsdien het geloof in elfjes
nieuwe sagen ingeblazen.
zeker is het gaat met mij
niet goed jij bent lief
de katten ook maar
ik ga dood
dat verrast je schat
er is slechts rust
geen redding voor dit
anker van een lijf
geschapen om te zinken
rol me naar de kust
van niemandsland
laat het water doen
wat water doet
dan ben ik vrij
hoe de oude in het najaar mint
de klank van scherven in de wind
gebroken flarden van een vorig leven
als vlinders aan het graf verkleven
zie hoe z’n hand gelaten rust
als een herfstblad
de steen zacht kust
het geraamte van mijn schip ligt onverstoorbaar
zonder planken te zijn, op het strand
voor de vuurtoren die zijn gebroken stralen
halve dagen
hele rondes
laat draaien om zijn as
en niemand kijkt nog naar de puinhopen
die de zee weleens achterlaat, het geraamte
dat mijn schip was, maar nu niet meer,
niet meer is dan aangespoeld,
nu niet meer zal varen
het geraamte zal drijven
want kan dat nog
maar niet langer dan een golfslag lang
wat ooit mijn schip was zal zinken zonder einde
dan hijg ik al
met mijn kop boven het schuim
ik wou dat ik weer een roeiboot had
maar één peddel had
en rondjes zou draaien
op de rug van één golf
en als deze zou stoppen
met alleen golven
ergens tussen eb en vloed
-dat de maan je aankijkt!-
ja, tussen eb en vloed, ergens daartussen
en je bootje ook ergens overal tussen
zo erg in het midden dat er geen kust meer is
en geen gebroken vuurtorens
of hun versplinterde gebroken stralen
zo erg in het midden dat de grenzen alleen nog ergens liggen
om je heen als golven, als verzopen licht
door een cafédeur komt de geur van bier
wijn koffie en lentedagen aan de kust
maar dat laatste alleen in mijn verbeelding
want iedere zee is ver weg in oud-west
maartse overlast door opruimwoede gaat aan
mij voorbij want schoon schip maken in mijn
bestaan is al vermoeiend genoeg voor de
verlopen landrot die ik altijd ben geweest
ik drink langzaam uit een azuurblauwe kop de
lauwe koffie die cappuccino moet zijn en denk
aan mijn wandeling straks langs de kattensloot
want alles is beter dan niets bij gebrek aan zee
alles lijkt beter dan niets deze vreugdeloze
voorjaarsdag in buurtcafé de grote vaart
Hij met de scheve schoen
liep vele kilometers
kuste de vleermuis
en werd ziek
hij loopt maar in de open lucht
hij loopt de hele dag alleen
ook draait hij punten in zijn oren
kijkt naar beesten in het water
letters zwemmen voor zijn ogen
dus let op:
hij met de scheve schoen
loopt in de open lucht
en kust de vleermuis
op zijn kop.
Recente reacties