Een schildpad kruipt de bus voorbij
Die zich met houten wielen
In de diepste kuilen stort
Een zere pijn vibreert zich door de leuning van de stoel
Sluit zich als een harnas om mijn borst
Terwijl een koude hand van staal
Zich langzaam langs de wervels grijpt
In mijn nek terechtkomt
Knijpt
Een kreet
En knijpt
Eén snik
Ik lig in kniehoog gras te kijken
Hoe haar bruine kuiten in het groen verdwijnen
Eén krekel krijst
Een nieuwe dag Nederland.
Het voelt als een bord zand.
Erin roeren? Liever niet.
Beter om het op te laten stijven.
De kuilen in meubels,
de rafels in gordijnen,
de krullen in deurmatten
achter voordeuren
de tijd geven
zich te weren
tegen onbeduidendheid.
Van een stem voorzien.
Uit hun naam
een spelletje gaan kwartetten
en het vals spelen tot kunst verheffen.
Vanuit de fietsschuur klinkt geritsel.
Dan belt een dagbladjournalist
vanwege toekomstperspectieven
die ontbreken.
‘Niettegenstaande,’ zeg je.
‘Als je de tredmolens ververst, lukt ‘t.’
Legt neer en denkt tevreden aan de lastigheid dit citaat
in een opbouwend artikel te verwerken.
Recente reacties