aan de schemerende gracht
hapert een man
gewikkeld in vroeger
en niemand streelt hem door zijn haren
hij wiegt
zijn verliezende lijf
op de maat van passanten – breekt
de laatste dagen van dit zo besloten feest
waarop iedereen te vroeg ging slapen
en sinds de kruisen binnenstromen
verkruimelt hij – de laatste bomen
barst
nooit meer
in bloemen uit
mijn stappen achtervolgen me
tot in de donkere huiskamer
waar mijn vader en moeder
me kruisen op het voorhoofd
ze zijn jong en bij elkaar
de trappen zijn licht en eindeloos
ik houd mijn kleren aan
voel het bloed kloppen
druk mijn onderbuik op bed
ik ben heet in een naakte kamer
waaruit het heelal vertrekt
Als achter ons de poorten sluiten
strijken we neer een ieder zwijgend
het stroeve licht ons lot beklijvend
in dit godverloren oord
we trekken soep van oude botten
staren elkaar in starre ogen
het is alsof wolken vonken stelen
uit onze kruinen, wijd geopend
weigert de nacht de zucht naar sterren
en sterven gebeden op dansend vuur
van vers gevelde kruisen, zwelt
het suizen en al wat rest
is het geluk van duizend
spattende bellen
Een bloemenstoet trekt voorbij ’t gadeslaan van een papegaai
In de iris strijkt neer het palet van de fauvist; waaien pluimen, krioelen parfums,
Bestuiven draken klokhuizen, opluisteren flamingo’s de dodengraven,
Spelen kinderen fanfares na in kleuterige luchtgebaren
Bidden bosgeesten bij kruisen gesmeed uit bast en spaanders
Flankeren gesels de lijkkist langs doorluchtiger straten
Smelt het asfalt onder krijsend dierbare nabestaanden
Poseren kramp en tering voor huurling-fotografen
Onder bestiering kletteren papen plechtig klepels tot verhalen
Dampen koffiewalmen in bergen chrysanten
Klontert een warm vers nest uit papegaaienbloed en tranen
Hoge dubb’le noten herhalen de kakofonisch koloniale
Klankschilderijen gebekt en beschoren; het palet van de fauvist
Doorheen zaliger jaren, in penseel van menig rijke streken
Huist de begenadigd kromme snavel, met fel koloriet
Op grottekeningen in Gods ondoorgrondelijke navel
Recente reacties