onder de straat van gisteren
ademt een holle kreet
gekraakt tot op het been
de pijn is voos maar de
stenen zijn hardvochtig
onder de straat van gisteren
ademt een holle kreet
gekraakt tot op het been
de pijn is voos maar de
stenen zijn hardvochtig
Een schildpad kruipt de bus voorbij
Die zich met houten wielen
In de diepste kuilen stort
Een zere pijn vibreert zich door de leuning van de stoel
Sluit zich als een harnas om mijn borst
Terwijl een koude hand van staal
Zich langzaam langs de wervels grijpt
In mijn nek terechtkomt
Knijpt
Een kreet
En knijpt
Eén snik
Ik lig in kniehoog gras te kijken
Hoe haar bruine kuiten in het groen verdwijnen
Eén krekel krijst
Recente reacties